Lyricist A Maruthakasi Brought Tamil Film Songs Closer To Cultural Roots And People’s Hearts

SONGS OF SON OF THE SOIL

Lyricist A Maruthakasi Brought Tamil Film Songs Closer To Cultural Roots And People’s Hearts

R Rangaraj  27.07.2020

On the banks of the Kollidam river, an old lady would sing folk songs to her grandchildren. One of them was so influenced by these songs that he wanted to write poems. The passion led to A Maruthakasi, born in a farmers home to go on to write songs that cine icons like MGR, Sivaji Ganesan, Savithri and Bhanumathi hummed and danced to.

The centenary year of the man who went on to write more than 4,000 songs for Tamil films is hardly being remembered by the industry to which he gave 25 years.

Born on February 13, 1920 at Melakudikadu in Trichy district, Maruthakasi studied only upto intermediate level at Government College in Kumbakonam as he had to return to agriculture to help his family. Yet, from a young age his love for Tamil literature and his flair for writing poetry made him want to chart a different path.

Rajagopala Aiyer, brother of famous Tamil film lyricist and music composer Papanasam Sivan, had a great impact on the life of Maruthakasi. The young Maruthakasi used to write songs for plays which impressed Aiyer and noted singer Trichy Loganathan who recommended Maruthakasi to T R Sundaram of Modern Theatres in Salem to write for films. Maruthakasi got to write his first song “Penn Enum Maaya Peyaam” in 1949 for the film for ‘Mayavathi. His songs for ‘Ponmudi’ in 1950 and “Vaaraay Nee Vaaraay”, “Ulavarum Thenral” sung by Trichy Loganathan for ‘Mandhirikumari’ became big hits and Maruthakasi became a much sought after lyricist. It was also the beginning of his successful working partnership with Ka Mu Sheriff.

Maruthakasi soon acquired a reputation for writing lyrics in accordance with the tune. This particularly came in handy while writing songs for films dubbed or remade from other languages, especially Hindi, a trend at the time. His son Maruthabarani, who seems to have imbibed his father’s talent of writing Tamil songs for tunes of other languages, said that when a line in a song in Tamil had to be fitted for the Malayalam words “Malayalam Ende Malayalam”, Maruthakasi came up with the line “Malaiyaagumae Thiru Malaiyaagumae”, to go with the lip-sync and the production unit greeted the line with all-round cheer.

Many times, filmmakers, despite working with other lyricists, would turn to Maruthakasi when it came to remakes. For instance, one of his evergreen songs “Neela Vanna Kannaa Vaadaa” in ‘Mangaiyar Thilakam’ (1955), re-make of a Marathi film, was initially assigned to Kannadasan. But when filmmaker L V Prasad wasn’t impressed by the song, he approached Maruthakasi and the rest is history. His magic with words was also felt in ‘Alibabavum 40 Thirudargalum’ (1956), another film that was based on the tunes of a Hindi film. The lyricist Udumalai Narayana Kavi wanted only fresh songs as he had a distaste for the black, round-shaped Hindi LP records, calling them ‘karuppu dosai kal’, and recommended Maruthakasi who delivered with chartbusters like “Azhagaana Ponnu Naan Adhukaetha Kannudhaan” and “Ullasa Ulagam Unakke Sondham”. Soon he began writing songs for all the leading music directors such as S V Venkataraman, G Ramanathan, K V Mahadevan, S Dakshinamurthy and the duo Viswanathan-Ramamoorthy.

He was among the first to change Tamil film lyrics from a Sanskrit-dominated, mythology-oriented period to a format that was closer to the Tamil people, incorporating contemporary ideas, while at the same time stressing on the cultural roots, especially with relation to traditional crafts and agriculture. Many of his songs were rooted to the Tamil Nadu soil, bearing a stamp of nativity. Of course, he did his share of mythologybased films ‘Sampoorna Ramayanam’ (1958) starring N T Rama Rao, Sivaji Ganesan, Padmini and T K Bhagavathy, and Lava Kusa which became popular among the masses. But he preferred social films.

The humane qualities of Maruthakasi came to the fore on several occasions. He gave opportunities to Pattukkotai Kalyanasundaram early in his career. He was one of those who recommended T M Sounderarajan for ‘Thookku Thookki’, though initially actor Sivaji Ganesan wanted only C S Jayaraman to sing for him. After the film TMS became a regular fixture for Sivaji. Maruthakasi also played a vital role in the career of Vali, whose song “Sirikkinraal Inru Sirikkinraal” for ‘Nallavan Vaazhvaan’ was not accepted by the film crew, who and invited Maruthakasi to write the song instead. Maruthakasi insisted on retaining Vali’s song which helped his association with C N Annadurai and MGR (hero).

Like a few other illustrious colleagues in the film industry he tried his hand at film production. The film ‘Alli Petra Pillai; remake of a successful Hindi movie ‘Tangewali’ was lost without a trace. When his coproducer K V Mahadevan rued the fact that they were debt ridden, Maruthakasi shrugged and said, “Aanaakka Andha Madam, Aagaatti Sandhe Madam". He converted his pain into art and used these lines as pallavi for the film ‘Aayiram Roobaay’, which said that they can either reach the skies or descend to the level of a platform.

Meanwhile, Kannadasan had risen to dizzying heights, and Maruthakasi, already facing a huge debt burden, found his opportunities shrinking. He decided to quit and moved back to his village, cutting off all ties from 1963 to 1967. In 1967, after MGR, who was his close friend, recovered from the shooting incident involving M R Radha, and decided to resume work and sent word for Maruthakasi to return and write for his films. Maruthakasi returned, recorded a song but the film was suddenly shelved. MGR continued to support him. It was Maruthakasi's rustic songs like “Kadavul Enum Mudhalali Kandedutha Thozhilaali Vivasaayi”, for ‘Vivasaayi’, which added to MGR’s pro-farmer, image. Devar backed Maruthakasi’s second innings with Thaerthiruvizha, and other films. In the later years, he wrote lyrics for a few films starring Jaishankar, Rajinikanth and Sivakumar. He was conferred the title Thiraikkavi Thilakam. His works were nationalised by the Government of Tamil Nadu.

A man, deeply moved by the Cauvery, agriculture and the traditions of the working class in Tamil Nadu, wedded to self-respect, he will always remain the true son of the soil through his words.

(The writer is president, Chennai 2000 Plus Trust)

A MARUTHAKASI (1920-1989)

Man who rocked Tamil pop, YODELLING INTO HEARTS

Man who rocked Tamil pop, YODELLING INTO HEARTS

Singer A L Raghavan Had Ushered In A New Genre Of Light Film Music

R Rangaraj  22.06.2020

When people first heard “Pombala Oruthi Irundhalam” from the 1967 hit ‘Athey Kangal’ there were a few words that sounded gibberish. Those turned out to be Sourashtrian words meaning “Let me go, I am afraid”. The idea of infusing a different language into a Tamil song was the brainchild of two legendary Tamil playback singers from the Sourashtrian community — A L Raghavan and T M Sounderarajan.

In the passing of Raghavan on June 19 in Chennai at the age of 86, the Tamil film music industry lost a singer, who was always ready to explore new territories while specialising in pop, yodelling and comedy songs with a verve of his own. He came to represent a new generation of Tamil singers who could sing Western pop. His voice with comedian Nagesh on screen was one of the perfect pairings aimed at wooing the youth.

As Tamil pop began to be hummed in every household, Raghavan maintained a versatility in his Western-comedy songs from “Once a papa met a mama” in ‘Anbe Vaa’ (1966) to “Jigubugu Jigubugu Naan Engine” of ‘Motor Sundaram Pillai’ (1966) and “Poda Chonnal Pottukiren” in ‘Poova Thalaiya’ (1969), there was an amalgamation of rhythm and melody with comedy. His songs would be interspersed with effortless yodeling. A style that Raghavan developed over the years and a contrast from his early years in theatre and classical music.

Ayyampettai Lakshmanan Raghavan born in April 1934 was son of stage actor A R Lakshmana Bhagavathar. His father could sing, learned to play the violin and mridangam, and made a name for himself in Thanjavur. He had acted along with Kali N Rathnam in films like ‘Punjab Kesari’ (1938) and ‘Chandragupta Chanakya’ (1940). Bhagavathar died early due to cholera, and Raghavan had to take over the family responsibility at the age of eight.

Raghavan joined OAAR Arunachalam Chettiar’s Baala Gaana Vinodha Sabha and began playing small roles, mainly in mythological plays where he had to act and sing. In 1945-46, the company staged ‘Thirumazhisai Alwaar’ in Chennai. The company resorted to a novel promotional campaign by drawing the ‘naamam’ (tilaka worn by Vaishnavites) with the letters Thirumazhisai Aalwaar on the sides of trams plying on Anna Salai. Huge crowds attended the play and among them was Somu Chettiar, owner of Jupiter Pictures. He was so impressed by Raghavan’s acting and singing that he decided to cast him as Bala Krishnan in his film ‘Krishna Vijayam’ (1950). So keen was Chettiar, that he handed over ₹5,000 to the owner of the theatre troupe, with whom Raghavan had a contract, to end the agreement.

Starting at the bottom, Raghavan’s vocal journey in films began with singing as chorus. It was in 1950, that music director C S Jayaraman gave him a song along with K R Ramaswami and T R Rajakumari, who sang for their own parts, while Raghavan had to render playback for Kamala. Young Raghavan had to stand on a table between Ramaswami and Rajakumari to reach the microphone.

After his four-year stint with Jupiter Pictures, Raghavan moved to Chennai to work in the plays of S V Sahasranamam and Sivaji Ganesan. Once, while singing for a play in the city, music composers M S Viswanathan and G K Venkatesh heard him. MSV hired him to sing “Hello My Dear Raami” (‘Pudhaiyal’, 1957), alongside J P Chandrababu. In the next few films, Raghavan managed to yodle ff and on, which was new to Chennai in those days.

Raghavan’s career had set off to a good start with K V Mahadevan’s “Oru Murai Paarthale Podhum” in ‘Panchali’ (1962). Among his biggest hits were “Andru Oomaip Pennaallo’ for Gemini Ganesan in ‘Parthal Pasi Theerum’ (1962), but it was “Enginrundhaalam Vaazhga” (Nenjil Oar Aalayam) that turned out to be an all-time classic. The lyrics by Kannadasan succinctly portrayed the dilemma of a doctor when confronted with his long lost love who seeks his help to save her husband’s life. Despite these evergreen emotional songs, Raghavan could never shake off the image of being the voice of a comedian. Raghavan was never really considered as the voice of the hero. Once, he did sing for Sivaji in ‘Naan Vanangum Deivam’ (1963), but the film distributors felt his voice wasn’t suitable for Sivaji. The duet had to be used for comedian T R Ramachandran, instead of Sivaji Ganesan.

A duet composed for Idhayathil Nee, ‘Thingalukku’ by Viswanathan-Ramamoorthy was left out as singer S Janaki found that the tune was similar to Azhagukkum Malarukkum recorded for Nenjam Marapathillai a few days ago. This song could have boosted his career. For Raghavan, it was a case of missed opportunities that continued to dog his life.

As musical assignments dwindled, Raghavan turned to production. Partnering with TMS, he launched Soundar Raghavan Movies to make ‘Kallum Kaniyaagum’. Though its songs were popular, the film didn’t do well at the box-office and TMS wanted to end the adventure. But Raghavan produced one more film, ‘Kannil Theriyum Kadhaigal (1980) (against the wishes of his wife, former actress M N Rajam), employing five music directors — K V Mahadevan, T R Pappa, M S Viswanathan, Shankar Ganesh and Ilayaraja. The songs were hits but the film flopped, creating more financial problems for Raghavan. But for all his ups and downs, Tamil film music lovers would probably pay their tribute to him with his song “Engirundhaalum Vaazhga” (May you live well, wherever you are).

(The writer is president, Chennai 2000 Plus Trust)

Email your feedback with name and address to southpole.toi@timesgroup.com



A L RAGHAVAN (1934-2020)

Hoax bomb call to Rajini was by Class VIII student

Hoax bomb call to Rajini was by Class VIII student

TIMES NEWS NETWORK

Chennai:20.06.2020

The search for the person who made a hoax bomb call to actor Rajinikanth’s residence in Poes Garden has led to a Class VIII student from a village near Cuddalore, who is suffering from learning difficulties, police said.

Soon after the call was made on Thursday, a team of police officials and Bomb Detection and Disposal Squad rushed to the actor’s house.

Due to Covid-19, the actor’s family members initially refused to let the team in to check the house for bombs. The officials later declared the call a hoax.

When the members of the investigating team tried to trace the number from which the call came, they had to rope in their counterparts in Cuddalore. The search was narrowed down on the student.

The student was let off after police scrutinised his medical records. Meanwhile, the boy’s father has released a video pleading with the actor to forgive his son.

‘அமரகவி’ தஞ்சை ராமையா தாஸ் 106-ம் பிறந்த தினம்: ஒரு பள்ளி ஆசிரியர் பாடலாசிரியர் ஆன கதை!

‘

அமரகவி’ தஞ்சை ராமையா தாஸ் 106-ம் பிறந்த தினம்: ஒரு பள்ளி ஆசிரியர் பாடலாசிரியர் ஆன கதை!

காலவோட்டத்தில் மாறாத கலையோ பண்பாடோ இருக்க முடியாது. திரையிசையும் இதற்கு விதிவிலக்கு அல்ல. இன்றைய திரையிசை எல்லாவிதங்களிலும் மாறிப்போய்விட்டாலும், 50 ஆண்டுகளுக்கு முன் எழுதப்பட்ட பல பாடல்கள் இன்றைய தலைமுறையைக் கவர்ந்துகொள்வதுதான் ஆச்சரியம்! அப்படியொரு பாடல் ‘கண்ணாலே பேசிப்.. பேசிக்.. கொல்லாதே..’. 1960-ல் வெளியான ‘அடுத்த வீட்டுப்பெண்’ படத்துக்காக ‘அமரகவி’ தஞ்சை ராமையா தாஸ் எழுதிய பாடல்.

அந்தப் படத்தின் கதாநாயகி அஞ்சலிதேவி சொந்தமாகத் தயாரித்த ‘ரொமாண்டிக் காமெடி’ வகைத் திரைப்படம் அது. திரையுலகில் புகழின் உச்சியில் இருந்தபோது, தஞ்சை ராமையா தாஸ் வசனம், பாடல்கள் எழுதிய படம். அதில், அடுத்த வீட்டுப்பெண்ணாக இருக்கும் அஞ்சலி தேவியின் மனத்தை வெல்வதற்காக, பாடத் தெரியாத கதாநாயகன் டி.ஆர்.ராமச்சந்திரன் ஒரு வேடிக்கையான தந்திரத்தைக் கையாள்வார். ‘வாத்திய கோஷ்டி’ நடத்தும் பாடகர் கே.ஏ.தங்கவேலுவை அழைத்து வந்து, அவரைத் தனது அறைக்குள் ஒளித்துவைத்து இந்தப் பாடலைப் பாடச் செய்வார். ஆனால், தான் பாடுவதுபோல, தனது முட்டைக் கண்களை உருட்டியபடி, வாயை மட்டும் ராமச்சந்திரன் அசைப்பார்.

அந்தக் காட்சியில் நிரம்பி வழிந்த காதல் நகைச்சுவையால் திரையரங்கம் தெறித்தது. அந்தப் பாடல் காட்சியில் நடிகர்களின் பகீரத நடிப்பு முயற்சிக்குக் கிடைத்த வரவேற்புக்கு இணையாக, ஆதி நாராயண ராவ் இசையில், பி.பி. ஸ்ரீனிவாஸ் குரலில், ராமையா தாஸின் வரிகளில் இழைந்த காதலின் கிறக்கம் ரசிகர்களைச் சொக்க வைத்தது.

அன்றைக்கு மட்டுமல்ல; இன்றைய தலைமுறையினரை விதவிதமான ‘கவர் வெர்சன்’களை உருவாக்க வைத்துவிட்டது! இந்தப் பாடல் இடம்பெறாத சூப்பர் சிங்கர் நிகழ்ச்சிகளும் இல்லை. ரசனைக்குரிய தற்காலத்தின் இசையமைப்பாளர் ஒருவர், இப்பாடலை அதிக சிரச்சேதம் செய்யாமல் ரீமிக்ஸ் செய்ய, அதுவும் 40 ஆண்டுகள் கழித்து மெகா ஹிட் அடித்துவிட்டது. தஞ்சை ராமையா தாஸ் எழுதிய ஓராயிரத்துக்கும் அதிகமான திரைப்பாடல்களில் இன்றைக்கும் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் பல பாடல்களை இப்படி உதாரணம் காட்டிக்கொண்டே செல்லமுடியும். அத்தனை அமரத்துவம் வாய்ந்த பாடல்களை எழுதியதால்தானோ என்னவோ அவரை ‘அமரகவி’ என்ற பட்டம் தேடி வந்து ஒட்டிக்கொண்டது.

குழப்பத்தை ஏற்படுத்தும் கவிஞர்கள் மூவர்

அன்றைய ஒருங்கிணைந்த தஞ்சை மாவட்டத்தில் ஆறு புகழ்பெற்ற பாடலாசிரியர்கள் தோன்றினார்கள். பாடலாசிரியராக பாபநாசம் சிவனின் பங்களிப்பு என்பது இசையாக்கம், சாஸ்த்ரீய சங்கீதம், அவரது சம்ஸ்கிருதத் தமிழ் ஆகியவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஆய்வு செய்யப்பட வேண்டிய ஒன்று. கவி. கா.மு.ஷெரீஃப், உவமைக் கவிஞர் சுரதா ஆகிய இருவரும் குறைவான படங்களுக்கு எழுதியவர்கள் என்றாலும், அவர்களது பல பாடல்கள் நீடித்த வாழ்வைக் கொண்டிருக்கின்றன. இம்மூவருக்கும் அப்பால், பெரும்புகழ் எய்திய மேலும் மற்ற மூன்று பாடலாசிரியர்களிடம் சில ஒற்றுமைகளும் சாதனைத் தடங்களும் உண்டு.

தமிழ் சினிமாவில் 1940-களிலேயே தனது பயணத்தைத் தொடங்கிய தஞ்சை ராமையா தாஸ், 60-களில் நுழைந்த பட்டுக்கோட்டை கல்யாண சுந்தரம், 50-களில் எழுதத் தொடங்கிய மருதகாசி ஆகிய மூவரும் உழைக்கும் மக்களின் நிலையிலிருந்து ஜனநாயகப்படுத்தப்பட்ட எளிய மொழியில் புகழ்பெற்ற பாடல்களை எழுதியிருக்கிறார்கள். இவர்கள் எழுதிய பல பாடல்களை மாற்றி மாற்றித் தவறாகக் குறிப்பிடும் நிலை இருப்பதற்கு, இவர்கள் மக்களின் கவிஞர்களாக, பாடலாசிரியர்களாக இருந்திருப்பதும் ஒரு காரணம். ஆனால், தஞ்சை ராமையா தாஸ், திரைப்பாடலின் பலவித வகைமையில் செய்து காட்டிய முழுமைக்கு அவரே முன்னோடியாகத் திகழ்கிறார்.

முதல் படமும் முத்திரைப் பாடல்களும்

முதன்முதலில் மாடர்ன் தியேட்டர்ஸுக்காக ‘மாரியம்மன்’ (1947) என்ற படத்துக்குக் கதை, வசனம், பாடல்களை எழுதினார். ஆனால், அந்தப் படம் உருவாகி வந்த வேகத்தை முந்திக்கொண்டது, அதே நிறுவனத்துக்கு அவர் இரண்டாவதாக பாடல் எழுதிய '1000 தலைவாங்கிய அபூர்வ சிந்தாமணி’. அப்படம் அதே ஆண்டில் முன்னதாக வெளியாகிவிட்டது.

அந்தப் படத்தில், ஜி.ராமநாதன் இசையில், காளி என் ரத்னத்துக்கு ஜோடியாக நடித்த சி.டி. ராஜகாந்தம், பாடிய அந்தப் நகைச்சுவைப் பாடல் ‘வச்சேன்னா வச்சதுதான் புள்ளி’. அதேபோன்ற பாடல்களையே எழுதும்படி ராமையா தாஸை நச்சரிக்கத் தொடங்கியது திரையுலகம். நகைச்சுவைப் பாடலாசிரியர் என்று முத்திரை குத்திவிட்டார்களே என்றெல்லாம் பேனாவை வீசிவிட்டு ஓடிவிட வில்லை அவர். நகைச்சுவைப் பாடல்களே சாமானிய மக்களின் பொழுதுபோக்கு ரசனைக்கு ஊட்டம் தருபவை என்ற வெகுஜன ரசனையின் நாடித்துடிப்பை

அறிந்து வைத்திருந்தார் நாடக வாத்தியரான ராமையா தாஸ். அதனால்தான், ‘ஊசிப்பட்டாசே வேடிக்கையாய் தீ வச்சாலே வெடி டபார்.. டபார்..’, ‘சொக்கா போட்ட நவாபு.. செல்லாதுங்க ஜவாபு..’, ‘மாப்பிள்ளை டோய்.. மாப்பிள்ளை டோய்..’, ‘கல்யாண சமையல் சாதம்’, ‘ஜாலிலோ ஜிம்கானா’ என ஜிகினா வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தி பாடல்களை எழுதிக் குவித்த முன்னோடி ஆனார். ஜிகினா வார்த்தைகளை பயன்படுத்தினாலும் அவற்றிலும் தரமான நகைச்சுவைப் பாடல்களாக அவை அமைந்ததுடன், இத்தகைய பாடல்களை எழுதித்தர புகழின் உச்சியில் இருந்தபோது கூட அவர் தயங்கவில்லை. அதேநேரம் சந்தம் விளையாடும் உயர்ந்த தமிழில் எழுதக் கிடைத்த வாய்ப்புகளில் எல்லாம் உச்சபட்ச சாதனைகளை நிகழ்த்திச் சென்றுவிட்டார்.

உதாரணத்துக்கு அரசியல், சமூக விமர்சனத்தை, 'மலைக்கள்ளன்' படத்துக்காக எழுதிய ‘எத்தனை காலம்தான் ஏமாற்றுவார் இந்த நாட்டிலே..’ பாடல் சவுக்கைச் சுழற்றும் கோபத்துடன் பளிச்சென்று சொல்லும். மணமாகிச்செல்லும் எல்லாப் பெண்களுக்கும் அண்ணன்கள் அறிவுரைகூறி அனுப்பும் தொனியில், பேச்சுவழக்குச் சொற்கள் இருக்குமாறு எழுதிய ‘புருஷன் வீட்டில் வாழப்போகும் பெண்ணே.. தங்கச்சிகண்ணே..!’ (பானை பிடித்தவள் பாக்கியசாலி) பாடல், இன்றைக்கும் கிராமப்புறத் திருமண வீடுகளில் ஒலித்துக்கொண்டுதானிருக்கிறது. ‘குலேபகாவலி’யில் இடம்பெற்ற ‘மயக்கும் மாலை பொழுதே நீ போ.. போ..’ இயற்கையுடன் பின்னிப் பிணைத்த காதலின் ஆற்றாமையைக் கடத்தும் பாடல்.

அதேபோல், காதலின் வசீகரத்தை எடுத்துக்காட்டிய எண்ணற்றப் பாடல்களை எழுதிய தஞ்சை ராமையா தாஸ், தனக்கு இசையும் நன்கு தெரியும் என்பதைச் சொல்லும் இணையற்றப் பாடல்களை எழுதினார். அவற்றில், ‘தேசுலாவுதே தேன்மலராலே’ (மணாளனே மங்கையின் பாக்கியம்) ஓர் அமுத கானம். காதலுக்கான இவரது கானப் பட்டியல் காதுகள் கொள்ளாமல் நிரம்பி வழிந்துகொண்டிருக்கிறது. ராமையா தாஸை மாடர்ன் தியேட்டர்ஸ் அறிமுகப்படுத்தினாலும் ஒரு கட்டத்தில் விஜயா - வாஹினி ஸ்டுடியோவின் படங்களுக்கு ஆஸ்தான கதை, வசனப் பாடலாசிரியர் ஆன பின்பே காதல் பாடல்களில் தனியிடம் பிடித்தார்.

நாடக ஆசிரியர் ஆன பள்ளி ஆசிரியர்

1914 ஜூன் 5 அன்று தஞ்சாவூரின் மானம்பூச்சாவடியில் பிறந்து அங்குள்ள புனித பீட்டர் பள்ளியில் கல்வி பயின்றார். பின்னர் தஞ்சை கரந்தைத் தமிழ்க் கல்லூரியில் சேர்ந்து புலவர் பட்டம் பெற்றார். தஞ்சை ஆட்டு மந்தைத் தெருவில் உள்ள அரசுத் தொடக்கப்பள்ளியில் ஆசியராகப் பணிக்குச் சேர்ந்தார். ஆனால், மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஆசிரியர் பணியிலிருந்து

விலகி, ஜெயலட்சுமி கானசபா என்ற பெயரில் தனது நாடகக் குழுவைத் தொடங்கினார். ஐந்தே வருடங்களில் அவரது குழு தமிழகம் முழுவதும் புகழ்பெற்றது. அவரது ‘மச்சரேகை’என்ற நாடகம் புகழ்பெற்று விளங்கியது. சேலத்தில் தஞ்சை ராமையா தாஸின் நாடகக்குழு முகாமிட்டு அந்த நாடகத்தை நடத்தி வந்தது. அதன் பாடல்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்ட மாடர்ன் தியேட்டர்ஸ் அதிபர் டி.ஆர். சுந்தரம், அந்த நாடகத்தைக் காண மாறுவேடத்தில் சென்று பார்த்துத் திரும்பினார்.

வெகுவிரைவில் அவர் ராமையாதாஸை அழைத்துக்கொண்டார். சேலத்தில் ராமையாதாஸ் முதல்முறை முகாமிட்டபோது அவரைச் சந்தித்தார் நாகு என்ற இளைஞர். அவரைத் தனது குழுவுடன் சேர்த்துக் கொண்டதுடன் பள்ளியே சென்றறியாத அவருக்குத் தமிழ் பயிற்றுவைத்து தனது நாடகங்களில் வில்லனாக நடிக்கவைத்து உயர்த்தினார். அவர்தான் அக்கம்மாபேட்டை பரமசிவம் நாகராஜன் எனும் ஏ.பி. நாகராஜனாக பின்னர் திரையுலகில் வெற்றிக்கொடி நாட்டினார்.

அதேபோல் தெலுங்கில் வெற்றிபெறும் படங்களைத் தமிழில் மொழிமாற்றி, அவற்றுக்கு வசனமும் பாடல்களும் எழுதும் கலையில் முன்னோடியாக விளங்கியவரும் தஞ்சைராமையாதாஸ் தான். திருவாரூரிலிருந்து தன்னிடம்வந்துசேர்ந்த யேசுதாஸ் என்ற இளைஞருக்குக் கதை, வசனக் கலையைக் கற்றுக் கொடுத்ததுடன் பல படங்களில் எழுதவைத்து மொழிமாற்று சினிமா கலையையும் கற்றுக் கொடுத்தார். அவர்தான் பின்னாளில் சாதனைகள் பல படைத்த கதாசிரியர் ஆரூர்தாஸ்.

தொடர்புக்கு: jesudoss.c@hindutamil.co.in

படங்கள் உதவி:ஞானம்

திரைக்குப் பின்னால்: இளையராஜாவின் இசை நிழல்!

திரைக்குப் பின்னால்: இளையராஜாவின் இசை நிழல்!

ராஜாவுடன் புரு

ஆர்.சி.ஜெயந்தன்  22.05.2020

சரியாக 44 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஓர் இசையமைப்பாளராகப் பிரவாகித்த இளையராஜா, தன் அறிமுகப்படத்தைக்கொண்டே, ‘அன்னக்கிளி’க்கு முன், ‘அன்னக்கிளி’க்கு பின் எனத் தமிழ்த் திரையிசையை இரு கூறாகப் பிரிக்கவேண்டிய கட்டாயத்தை உருவாக்கினார். புதிய இசைவடிவம், புதிய இசைக்கருவிகளின் அறிமுகம், புதிய ஒலிப்பதிவுத் தொழில்நுட்பம் என மெல்லிசை மன்னருக்குப் பின்னர், பெருந்தேடல் கொண்டிருந்தார். தனது தேடலுக்கு ஏற்ற ரசனை மிகுந்த ஒரு கலைஞனைத் தன் அருகில் வைத்துக்கொள்ள நினைத்தார். அப்போது நவீனத்தின் மொத்த உருவமாக அவருக்குக் கிடைத்தவர்தான் ‘புரு’ என்று இளையராஜாவால் வாஞ்சையுடன் அழைக்கப்பட்ட ஆர். புருஷோத்தமன்.

கடந்த சில நாட்களுக்கு முன் அவர் மறைந்தபோது திரையுலகம் கண்ணீரில் கரைந்தது. ‘இளையராஜாவின் இசை நிழல் மறைந்துவிட்டது’ என்று ஒரு சக இசைக் கலைஞர் ட்வீட் செய்திருந்தார் என்றால், புருஷோத்தமனின் திறமையும் பங்களிப்பும் உங்களுக்குப் பிடிபடுகிறது அல்லவா? அதைவிட, இரைச்சலைத் துறந்துவிட்டு, மற்ற கருவிகளை ஆரத் தழுவியபடி, இதமாய் நம் செவிகளில் துள்ளிய அவரது ‘ட்ரம்ஸ்’ இசை சற்றுத் தூக்கலாக இடம்பெற்ற சில பாடல்களைக் கூறினாலே போதும், உங்கள் இதயம் தாள கதியில் துடிக்கத் தொடங்கி அவரை நினைவில் கொண்டுவரும்.

ஆரம்பமே அசுரப் பாய்ச்சல்!

‘அன்னக்கிளி’யில் கிராமிய வாழ்வின் சாரத்தை இசையில் கொண்டுவந்திருந்த இளையராஜா, தன்னைக் ‘கிராமிய ஸ்பெஷலிஸ்ட்’ என்று கட்டம் கட்டியதை விரும்பவில்லை. அதைத் உடைத்தெறிய அடுத்த ஆண்டே ‘கவிக்குயில்’ படத்தில் ‘கிளாசிகல்’ இசையால் தாலாட்டினார். இளைஞர் இளையராஜாவின் புத்திசை வேண்டிப் படங்கள் குவிந்தபோது, சளைக்காமல் இரவு பகலாக இசையமைத்தார். அடுத்து ஒரு ‘மாடர்ன்’ கதை அமையாதா என்று அவர் எதிர்பார்த்திருந்தபோது ‘ப்ரியா’திரைப்படம் அவரிடம் வந்து சேர்ந்தது.

நவீன வாழ்க்கையைப் பேசும் அந்தப் படத்தின் இசையில், நவீனத்தின் விளையாட்டை விஸ்வரூபமாக நிகழ்த்திக்காட்டினார். தமிழ் சினிமாவில் முதல் முறையாக ‘ஸ்டீரியோபோனிக்’ (stereophonic) தொழில்நுட்பத்தில் அந்தப் படத்தின் பாடல்களையும் பின்னணி இசையையும் ஒலிப்பதிவு செய்தார்.

அப்போது அவருக்குப் பக்கபலமாக இருந்த பலரில், ‘அன்னக்கிளி’ தொடங்கி அவரது குழுவில் ட்ரம்ஸ் இசைக் கலைஞராக இடம்பிடித்துவிட்ட புருஷோத்தமன் மிக முக்கியமானவர். ‘நாம் இசையமைப்பாளராகி ‘ட்ரம்ஸ்’ இசையை பயன்படுத்தும்போது, அதில் புலி எனப் பெயர் வாங்கியிருந்த புரசைவாக்கம் ஆங்கிலோ இந்தியக் கலைஞரான நோயல் கிராண்டைப் பயன்படுத்த வேண்டும்’ என்று எண்ணியிருந்தார் இளையராஜா. மெல்லிசை மன்னர்களின் இசையென்றால் நோயலின் ட்ரம்ஸ் இசைக்காமல் எந்த ஒலிப்பதிவும் நடக்காது.

அப்படிப்பட்டவர் சாலை விபத்தில் திடீரென இறந்தபோது, அவரது இடத்தை நிரப்பத் தகுதியான ஒரே ட்ரம்மர் புருஷோத்தமன் மட்டும்தான் எனத் திரையிசை உலகம் பேசியது. அப்போது ராஜாவின் தனிப்பெரும் சொத்தாக புருஷோத்தமன் மாறியிருந்தார். ‘ப்ரியா’ படத்தில் இடம்பெற்ற ‘டார்லிங்... டார்லிங்... டார்லிங்... ஐ லவ் யூ.. லவ் யூ.. லவ் யூ’ பாடலில், புருஷோத்தமன் சிங்கப்பூரிலிருந்து தருவித்திருந்த ரொட்டோ ட்ரம்ஸ் (Roto drums) தாளக் கருவியை முதல் முறையாகப் பயன்படுத்தி, காதலின் வசீகர உற்சாகத்தை அதன்வழியே ஒலிக்க வைத்தார். அந்தப் படத்தின் பின்னணி இசையிலும் புருஷோத்தமனின் ட்ரம்ஸுக்கு அதிக வேலை கொடுத்திருந்தார் ராஜா.

நிழலாகப் பின்தொடர்ந்த கலைஞன்

அறிமுகமான நான்கே வருடங்களில் 50 படங்களைத் தாண்டியிருந்த இளையராஜாவின் இசைப் பட்டியலில் சரிபாதிக்கும் மேல் நூறுநாள் படங்கள். தோல்வி அடைந்த படங்களும் கூட, ராஜாவின் பாட்டுக்காக ஐந்து வாரங்களைக் கடந்து ஓடிய அதிசயம் நிகழ்ந்துகொண்டிருந்தது. அப்படிப்பட்ட 80-களில், அவருக்கு ஒவ்வொரு நிமிடமும் பொக்கிஷம். ஏனென்றால், நட்சத்திரங்களின் கால்ஷீட் பற்றிச் சிந்திக்கும்முன், ராஜாவின் கால்ஷீட்டுக்காகத் தயாரிப்பாளர்கள் பிரசாத் ஒலிப்பதிவுக் கூடத்தில் தவம் கிடந்த நாட்கள் அவை.

வந்து குவிந்த படங்களைப் பார்த்து ராஜா சளைத்துவிடவில்லை. முடிந்துவிட்ட படங்களுக்கான பின்னணி இசைச் சேர்ப்புப் பணி ஒரு பக்கம் நடந்துகொண்டிருக்கும். காட்சிகளுக்கான இசைக்குறிப்புகளை வாத்திய இசைக் கலைஞர்களிடம் கொடுத்து, ‘வாசித்து ஒத்திகை செய்துகொண்டிருங்கள்’ எனக் கூறி பொறுப்பைத் தனது இசை நடத்துநரிடம் விட்டுவிட்டு, பக்கத்து தியேட்டரில் நடக்கும் பாடல்பதிவுக்கு ஓடுவார்.

இளையராஜா இரண்டு காலால் ஓடினால் அவரது இசை நடத்துநர் நான்கு காலால் ஓட வேண்டியிருந்தது. இந்த இரண்டுக்கும் நடுவில் பாடல் கம்போஸிங்குக்காகப் புதிதாக ஒப்புக்கொண்ட படங்களின் இயக்குநர்கள் ராஜாவின் அறையில் காத்திருப்பார்கள். அதிகாலை 7 மணிக்குத் தொடங்கி நள்ளிரவையும் தாண்டிய இரவுப் பறவையாக பணியாற்றிய ராஜாவின் ‘காலம் கனிந்ததும்...கதவுகள் திறந்ததும்.. ஞானம் விளைந்ததும்...

நல்லிசை பிறந்ததும்!’ அப்போது நடந்தேறியது. அதனால்தான் ‘நிழல்கள்’ படத்தில் கனவுகளைத் துரத்தும் ஒரு இசைக்கலைஞனின் வாழ்க்கையை வரிகளாக்கியபோது, ‘மடை திறந்து தாவும் நதியலை நான்...’ பாடலில் ‘புதுராகம் படைப்பதாலே நானும் இறைவனே!’ என்று ராஜாவின் வெற்றியை ஒரு நேரடி சாட்சியாக கண்டு எழுதினார் காவியக் கவிஞர் வாலி.

இப்படி ராஜா மடை உடைந்து தன் திறமையைக் கொட்டிக்கொண்டிருந்த காலத்தில், அவரது கனவுகளையும் இசைக் குறிப்புகளையும் தோள்களில் தூக்கிச் சுமந்த, தனது இசை நடத்துனராக இசைக்குழுவைக் கட்டி மேய்க்க இளையராஜா தேர்ந்துகொண்ட திறமைக் கடல் புருஷோத்தமன். ராஜாவின் தொடக்ககால நண்பர்களில் ஒருவராக அவருடன் பயணிக்கத் தொடங்கி, பின் அவரது ட்ரம்மர் என்பதையும் தாண்டி, அவரது இசை நடத்துநராக, ராஜாவின் நிழலாக மாறிப்போனார் புரு.

இசைப்பதிவுக் கூடத்தில் மலைபோல் பணிகள் குவிந்துகிடந்தாலும், தனது படைப்பாற்றலை விட்டுக்கொடுத்துவிடாமல் அனைத்தையும் நிர்வகித்தார் புரு. அதனால்தான், புருவின் ஒருங்கிணைக்கும் திறமையை மட்டுமல்ல; அவரது தாள வாத்தியத் திறமையையும் தாராளமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டார் ராஜா.

‘நிழல்கள்’ படத்தில் இடம்பெற்ற ‘மடை திறந்து தாவும் நதியலை நான்..’ பாடலின் தொடக்கக் காட்சியிலேயே ‘ரோட்டோ ட்ரம்ஸ்’ வாசித்தபடி திரையில் தோன்றும் புருஷோத்தமனின் முகம் மட்டுமல்ல; அவர் ட்ரம்ஸ் இசையும் நம்மை ஆட்கொண்டது இப்படித்தான். அந்தப் பாடலில் மட்டுமல்ல; ராஜாவின் ஆயிரமாயிரம் நவீன இசைப்பாடல்கள் அனைந்திலும் மடை திறந்துகொண்டு புது வெள்ளமாகப் பாய்ந்தது புருஷோத்தமனின் ட்ரம்ஸ் இசை.

மென் மனதுக்கார்!

இளையராஜாவைப் போலவே புருவின் இசைப் பயணத்தில் மற்றொரு பிரபலம், அவருடைய அண்ணனும் இந்தியாவின் தலைசிறந்த கிடார் இசைக் கலைஞர்களில் ஒருவருமான ஆர்.சந்திரசேகர். ‘இளைய நிலா பொழிகிறதே..’ பாடலுக்கு கிடார் வாசித்தவர்தான் சந்திரசேகர். 70-கள் தொடங்கி, இவர் வாசிக்காத தென்னிந்திய இசையமைப்பாளர்களோ, இந்திப்பட இசையமைப்பாளர்களோ இல்லை எனும் அளவுக்கு 45 ஆண்டுகளைக் கடந்து இன்னும் பிஸியாக வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

இவர்கள் இருவரும் பிறந்து வளர்ந்தது ராஜமன்னார்குடியில். அங்கே கோயில் கொண்டிருக்கும் ராஜகோபால சுவாமிக்கு நடைபெறும் 18 நாள் சித்திரைப் பெருவிழாவில், விதம்விதமான வாகனங்களில் ஊரை வலம்வருவார் உற்சவர். அப்போது முக்கிய வீதிகளில் ஆங்காங்கே நின்று அவர் ஓய்வெடுக்கும் இடங்களில் எல்லாம் பிரம்மாண்ட வாத்திய இசைக் கச்சேரிகள் தூள் பறக்கும். அவற்றை விடிய விடிய கண்கொட்டாமல் பார்த்தும், கேட்டுமே இந்தப் பாமணி நதிக்கரைச் சகோதரர்களுக்கு இசையின் மீது பக்தி பிறந்திருக்கிறது.

பின் சென்னைக்குக் குடும்பம் குடிபெயர்ந்தபோது, சந்திரசேகர் கெமிக்கல் இன்ஜினீயரிங் படித்துக்கொண்டே கிடார் கற்றுக்கொள்ள, புருஷோத்தமனோ இளங்கலையில் கணிதம் படித்தபடி தனக்குப் பிடித்தமான ட்ரம்ஸ் இசையைக் கற்றுக்கொண்டார். இசைச் சந்தையில் அறிமுகமாகும் புதிய தொழில்நுட்பங்களையும் இசைக்கருவிகளையும் பணம் செலவழித்து தருவித்து, அதை முயன்று பார்த்துவிடும் இந்தச் சகோதரர்களின் தேடல், அன்றைக்கு ரொம்பவே பிரபலம். அதைவிடப் பெரும் தேடல், இவர்கள் இருவருமே, கருவிகளைச் சுயம்புவாகக் கற்றுக்கொண்டார்கள் என்பது. சந்திரசேகர் ஒரே இடத்தில் கட்டுண்டு கிடக்க விரும்பாத சுதந்திரப் பறவை. புருஷோத்தமனோ ராஜாவின் இசையில் கட்டுண்டுபோன மென்மனதுக்காரர். மெட்டுக்களுக்கான ராஜாவின் தாளயிசை உருவாக்கங்களில் தன் பங்கை அளிப்பதில் தாகம் கொண்டவராக இருந்தார்.

‘அலைகள் ஓய்வதிலை’ படத்தின் பாடல் ஒலிப்பதிவு நடந்துகொண்டிருந்தது. சிங்கப்பூரிலிருந்து புருஷோத்தமன் தருவித்திருந்த புதிய எலெக்ட்ரானிக் தாள இசைக் கருவியான ‘ரிதம் பேட்’ பார்சல் நேரே பிரசாத் ஸ்டுடியோவுக்கு வந்தது. ஆர்வத்தைக் கட்டுப்படுத்தமுடியாமல், பாடல் பதிவு இடைவேளையில் பார்சலைப் பிரித்து ரிதம் பேடை வாசித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் புரு. அங்கே வந்த இளையராஜா, ரிதம் பேடின் ஒலியைக் கேட்டு, அன்று பதிவான ‘புத்தம் புதுக் காலை’ பாடலின் இண்டர்லூடில் ஒலிக்கும், ‘ம் டக்கும்.. ம் டக்கும்..’ என்ற தாள இசைத் துணுக்கை புருவை இசைக்கச் செய்து, ரசிகர்களின் இதயம் வரை வந்து ‘ரிதம் பேடா’ல் சொடுக்கினார் ராஜா.

பொதுவாக, அனைத்து இசைக் கலைஞர்களுக்கும் நோட்ஸ் சொல்லிக்கொடுத்து, அவர்களைக் கச்சிதமாக ஒருங்கிணைக்கும் இசை நடத்துநர்களுக்குத் திரைப்படத்தில் ‘இசை உதவி’ என டைட்டில் போடும் வழக்கம் இருந்தது. ஆனால், புருஷோத்தமன் அதை அடியோடு மறுத்துவிட்ட அதிசயக் கலைஞர். அப்படிப்பட்டவரை துபாயில் நடந்த பிரம்மாண்ட இசை நிகழ்ச்சியில் ராஜா, பார்வையாளர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தியபோது, அந்த மகா கலைஞனின் முகத்தை ரசிகர்களின் கண்கள் அழுந்தப் படம் பிடித்துக்கொண்டன.

புருஷோத்தமனின் ட்ரம்ஸ் இசை, உற்சாகத்தின் எல்லையில் நின்று களி நடனம் ஆடிக்கொண்டிருக்கும் ஆயிரக்கணக்கான பாடல்களில் ஒன்று ‘எனக்குள் ஒருவன்’ படத்தில் இடம்பெற்ற ‘மேகம் கொட்டட்டும்’ பாடல். அதில் வரும், ‘தாளங்கள் தீராது… பாடாமல் ஓயாது... வானம்பாடி ஓயாது...’ என்ற வரிகள் அப்படியே புருஷோத்தமனின் இசை வாழ்க்கையுடன் பொருந்திப்போவதில் வியப்பில்லை. இளையராஜாவின் பாடல்கள் இந்தப் பூமியில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் வரை, அதில் ஆதார தாளகதியாகப் பின்னிப்பிணைந்துவிட்ட புரு இசைத்த ‘தாளங்கள் தீரவே தீராது’.

தொடர்புக்கு: jesudoss.c@hindutamil.co.in

படங்கள் உதவி: ஞானம்

ஸ்ரீதர் - நாகேஷ் வெற்றிக் கூட்டணியின் முதல்படம்; நாகேஷை ஸ்ரீதருக்கு அறிமுகப்படுத்திய கே.பாலாஜி

ஸ்ரீதர் - நாகேஷ் வெற்றிக் கூட்டணியின் முதல்படம்; நாகேஷை ஸ்ரீதருக்கு அறிமுகப்படுத்திய கே.பாலாஜி

தமிழ்த் திரையுலகில், ஸ்ரீதரும் நாகேஷும் இணைந்த படங்களை மறக்கவே முடியாது. அத்தனைக்கும் முத்தாய்ப்பாக அமைந்த படம் ‘காதலிக்க நேரமில்லை’, தமிழ் சினிமாவின் மறக்கமுடியாத படங்களில் ஒன்று. இதையடுத்து ‘ஊட்டி வரை உறவு’ உள்ளிட்ட பல படங்களில் தொடர்ந்து நடித்தார் நாகேஷ்.

பாலசந்தர் - நாகேஷ் கூட்டணி போல், ஸ்ரீதர் - நாகேஷ் கூட்டணியும் பெரிய அளவில் பேசப்பட்டது. ஸ்ரீதர் படங்களின் பட்டியலெடுத்துப் பார்த்தால், நாகேஷ்க்கு கொடுக்கப்பட்ட கதாபாத்திரங்களையும் அவற்றில் உள்ள முக்கியத்துவத்தையும் அறியலாம்.  ஆனால், ஸ்ரீதர் - நாகேஷ் முதன்முதலாக எப்போது இணைந்தார்கள் தெரியுமா?

1959-ம் ஆண்டு வெளியான ‘கல்யாணபரிசு’தான் ஸ்ரீதரின் முதல் படம். அடுத்த வருடம் அதாவது 60-ம் வருடம் ‘விடிவெள்ளி’ படம் வெளியானது. அதே வருடம் ‘மீண்ட சொர்க்கம்’ படத்தை இயக்கினார் ஸ்ரீதர்.

61-ம் வருடம், ‘தேன் நிலவு’ படம் வெளியானது. 62- ம் ஆண்டு ’நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்’ வெளியானது. அடுத்து அதே வருடத்தில் ‘சுமைதாங்கி’ வெளியானது. இதில், ‘நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்’தான் ஸ்ரீதர் இயக்கத்தில் நாகேஷ் நடித்த முதல் படம்.

நடிகரும் தயாரிப்பாளருமான கே.பாலாஜி, நாகேஷின் திறமையைக் கண்டு உணர்ந்து கொண்டார். மேலும் அவர் கஷ்டப்பட்டு வருவதை அறிந்து, தன் வீட்டில் ஒரு அறையை ஒதுக்கித் தந்து உதவினார்.

அதுமட்டுமா? ஸ்ரீதரிடமும் சித்ராலயா கோபுவிடமும் நாகேஷை அழைத்துக் கொண்டு பாலாஜி வந்தார். ‘இந்தப் பையன் நல்லா நடிக்கிறான். இவனுக்கு ஒரு சான்ஸ் கொடுத்துப் பாருங்களேன்’ என்று கேட்டுக் கொண்டார்.


நாகேஷைப் பார்த்ததுமே கோபுவுக்கு மிகவும் பிடித்துப் போனது. ஸ்ரீதரிடம் நாகேஷைப் பயன்படுத்துவோம் என்று தெரிவித்தார். இதையடுத்து, ‘நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்’ படத்தில் சிறிய வேடமொன்றைக் கொடுத்தார் நாகேஷ்.


படத்தில் மருத்துவமனை வார்டு பாய் கேரக்டரில் நடிக்க வேறொருவரைத்தான் செலக்ட் செய்திருந்தார் ஸ்ரீதர். ஆனால் படப்பிடிப்பு நாளன்று அவர் வரவே இல்லை. அதனால், அந்தக் கேரக்டர் நாகேஷுக்கு வழங்கப்பட்டது. வார்டு பாய் கதாபாத்திரத்தை மிகப்பிரமாதமாக நடிப்பதைக் கண்டு, பிரமித்துப் போனார்கள் ஸ்ரீதரும் கோபுவும். படம் வெளியாகி, நாகேசஷின் நடிப்புக்கு ஏகப்பட்ட வரவேற்பு கிடைத்தது.

இதன் பின்னர், தொடர்ந்து தன் படங்களில் நாகேஷைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார் ஸ்ரீதர். அதேபோல், சித்ராலயா கோபுவும் நாகேஷும் அப்படியொரு நட்பானார்கள். இருவரும் வாடாபோடா நண்பர்களானார்கள்.

நம் நெஞ்சங்களில், ஸ்ரீதரும் நாகேஷும் தனித்தனியே இடம்பிடித்திருக்கிறார்கள். இவர்கள் இருவரும் சேர்ந்த பல வெற்றிகளைச் சுவைத்திருக்கிறார்கள். அந்த வெற்றிக்கும் கூட்டணிக்கும் அச்சாரம் போட்ட ‘நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்’ படமும் நம் இதயத்தில் நீங்காத இடம்பிடித்த திரைக்காவியம்தான்!

CITY CITY BANG BANG

Remembering the legendary Rishi Kapoor

SANTOSH DESAI  4.5.2020

What a week for cinema. To lose two stalwarts on consecutive days at a time when the world is anyway a dark and hostile place feels like an overengineered tragedy. Two very different kind of performers, with a passion for the craft in common have left us with a sense of loss that feels deeply personal.

Some actors make an impact on because of their work, others also because of the role they played in our lives. If Irrfan Khan imprinted himself on one’s consciousness it was because of the authenticity he brought to his performances, the ability to cut to heart of the character he was playing with originality and economy. In the case of Rishi Kapoor, he perhaps more than any other actor of his era was someone one grew up with.

Kapoor’s filmography sent through four distinct phases. The early years of being a young heartthrob, the ensemble years when he was part of a multi-starrer cast, providing the softer counterpoint to the more macho heroes, the desultory middle years of wearing lurid sweaters stretched across an expanding midriff and the older years, where he enjoyed a renaissance as an actor, revelling in a diverse set of roles. While his largest body of work might well have been in the middle years, when film after film starring him in going through the motions in forgettable roles, and his best years as a performer were when he overcame the limitations of being an aging hero, the Rishi Kapoor that one resonates is with is the early foreveradolescent version.

One was a little younger than one needed to be to feel the hormonal surge that Bobby set off in many older cousins. Bobby was an intensely influential film, not only in a cinematic sense since it virtually created the-young-overs-fighting-the world theme, but the manner in which it did so struck a deep chord at the time. It showed romance in a way rarely seen before on the screen, and the combination and the vital freshness of the lead pair had an electric effect. I remember the effect a song like Hum Tum Ek Kamre Mein Band Ho had and the possibilities it unlocked in the heads of an entire generation that had thus far seen for the most part, college romances being depicted through furtive sidelong glances and accidental brushes of the hands. It triggered a really odd behaviour among the young in Baroda. A young boy would approach a girl he fancied, run his fingers through his hair, and mutter Bobby as he blushed past her. To Bobby someone was both the height of a swooning compliment as well as a sign of daring machismo.

The real connection with Rishi Kapoor happened through films like Khel Khel Mein, Karz, and Hum Kisise Kam Nahin. Khel Khel Mein was a memorable experience in more ways than one. My brother and I bunked school and snuck into a morning show in a neighbourhood theatre. At that time there was a rule that prohibited those under 18 from watching a morning unless accompanied by adults. We requested some random young men if they could pretend to be our brothers and watched the film, excited both by seeing the suspense unfold on the screen as well as thrill at the prospect of being caught for the terrible crime we were committing.

Kapoor came through best in fullbodied entertainers. Karz was a blockbuster both in terms of its boxoffice performance as well as its impact. It is a film that one still enjoys watching, given its combination music, dance, the freshness of the lead pair, the reincarnation motif dealt with in a new (if not original) way. My only, extremely short-lived foray into trying to play a musical instrument occurred as a result of this film, with one being able to eke out the signature riff in the film (the one that triggered all those memory flashes in the character played by Rishi Kapoor) on the guitar. When the era of the multi-starrers came, Rishi Kapoor found an easy slot to fit into — as a romantic foil to the more macho likes of Amitabh Bachchan, Vinod Khanna and Shatrughan Sinha. He continued to play the younger, and in some ways more relatable character in a cast of superheroes.

Unlike Amitabh Bachchan, the man who defined that era, Rishi Kapoor’s film persona in the early part of his career was not an emotionally substantial one. It did not speak to a deep repressed anxiety in society, but it had a freshness that carried an unmistakable ring of truth. In some senses he was India’s first modern hero, being among the first leading men born after independence. He was also among the first boy-heroes, in a world dominated by those who were unmistakably men. He avoided the self-pity of earlier romantic heroes; romance in the Rishi Kapoor world was hotblooded and more physical than seen otherwise. His persona was that of a brash, impulsive passionate young man, impatient to get what he desired. He might have had the looks of a chocolate hero, but there was nothing passive or beatific about the characters that he played. His heroines in this phase of his career looked and acted genuinely young. From Dimple in Bobby, Neetu Singh in so many films or Tina Munim in Karz, the chemistry felt very different from what was seen in cinema of an earlier era.

My own memory of Rishi Kapoor will always be that of someone who was urgently young and who helped define what being young could mean. The adolescent zest for life, the frankness with which he expressed and represented desire, not just on screen but throughout his life, and the essential honesty with which he played the roles that mattered, are what will remain. And of course, we always have his films.

santosh365@gmail.com

ICON IN HIS OWN WAY: Rishi Kapoor was an actor one grew up with, perhaps more than any other actor of his era

My Times, My Voice: Like this article? SMS MTMVSAN <space> Yes or No to 58888

RISHI KAPOOR 1952-2020

Mulk Mourns As Kapoors Lose A Son

April has been a cruel month. Now the first family of Bollywood has lost its biggest star. Son of a legendary showman, Rishi Kapoor never allowed the illustrious record of his elders to weigh him down. He was a versatile artiste with a nearly 50-year career

Avijit.Ghosh@timesgroup.com

1.5.2020

In a long, glittering career, Rishi Kapoor acted in romantic thrillers (Khel Khel Mein) and love yarns of different shades (Kabhi Kabhie, Laila Majnu, Sargam, Prem Rog, Tawaif, Saagar, Henna). He danced better (Hum Kisi Se Kum Nahi, Karz) than most contemporaries. A lesser actor would have got lost in masala multi-starrers (Amar Akbar Anthony, Naseeb) but Rishi’s easy charm and comic timing helped him sail through. And yes, his movies were synonymous with chartbusting tracks, generally composed by RD Burman and Laxmikant-Pyarelal.

With passing time, he abandoned the mannerisms that came in the way of his growth as an actor. In the coda of his career, when character actor parts were more etched out, Rishi Kapoor found a second wind. A garrulous Bollywood producer (Luck By Chance), a gay dean (Student of the Year), a loathsome trafficker (Agneepath), a spirited grandfather (Kapoor & Sons) and an aging Muslim laywer battling for honour (Mulk) -- he invested each part with a sense of the real.

“My second phase as a character artiste is particularly gratifying because I could disprove certain misconceptions that people have about senior actors,” Rishi wrote in Khullam Khulla, the autobiography he co-authored with Meena Iyer.

Few Bollywood autobiographies – barring those by Dev Anand and Naseeruddin Shah -- are so honest. Rishi spoke about fearing his father before coming to admire him, his bouts with alcohol, depression and chauvinism. He wrote how he had objected to Rajesh Khanna -- whom he initially disliked -- being considered for Raj Kapoor’s Satyam Shivam Sundaram, and admitted to a drunken fight with fellow actor Sanjay Khan. He admitted how he had gone to Javed Akhtar’s home to bait him after Imaan-Dharam scripted by Salim-Javed had flopped and expressed regret at not being able to help RD Burman when the down-and-out maestro asked for work late in his career.

Kapoor was born on Sept 4, 1952 in Bombay’s no. 1 film family. “I have a vault filled with priceless memories, and a unique vantage point since birth. I have seen four generations of Kapoors at work -- from my grandfather, my father, uncles and brothers, to Karisma, Kareena and Ranbir (his son),” he said in his autobiography.

He was a natural. In his debut role as a boy besotted by his school teacher in his father’s Mera Naam Joker, Rishi projected the right degree of infatuation with heartbreak. Bobby was made primarily by Raj Kapoor to tide over the losses suffered after Joker flopped. The love story oozing with teen glamour became a monster hit. Songs such as Hum tum ek kamre mein band hon – now revived in these times of social distancing -- were frowned upon by aging India but lapped up by the young and the loveless. Kapoor and his co-star Dimple Kapadia became the vanilla of the season.

The film shaped his image as a romantic star. He was yoked to the template of youthful entertainers, where he lipsynced to peppy songs in pullovers. He was often paired with debutantes (Shoma Anand in Barood, Kajal Kiran in Hum Kisi Se..., Ranjeeta in Laila Majnu).

Always in step with the times, Rishi Kapoor was a regular on Twitter. He tweeted honestly and, sometimes controversially, to his 3.5 million followers. The actor’s last tweet, posted on April 2 was straight from the heart. He wrote, “An appeal to all brothers and sisters from all social status and faiths. Please don’t resort to violence, stone throwing or lynching. Doctors, nurses, medics, policemen etc… are endangering their lives to save you. We have to win this Coronavirus war together. Please. Jai Hind!”

RISHI KAPOOR | Sept 1952 – April 2020

Man of easy charm & comic timing bids adieu

Avijit.Ghosh@timesgroup.com

1.5.2020

Rishi Kapoor, who stormed into young hearts and stardom with the bubblegum blockbuster Bobby (1973), and who reinvented himself in the new millennium deftly navigating fluctuating popular trends and fickle public taste, passed away in a Mumbai hospital on Thursday. The actor, who was battling leukemia, was  67. “He remained jovial and determined to live to the fullest right through two years of treatment across two continents,” his family said in a statement.

Rishi arrived at a time when Rajesh Khanna’s reign of romance was fast on the fade. Amitabh Bachchan and action were the new box-office currency. With his chocolate looks and red lips, Raj Kapoor’s second son appeared to be on the wrong side of vogue. But Rishi didn’t fight the tide; rather he found ways to survive and thrive.

Rishi acted in romantic thrillers (Khel Khel Mein) and love yarns of different shades (Kabhi Kabhie, Laila Majnu, Sargam, Prem Rog, Tawaif, Saagar, Henna). He danced better (Hum Kisi Se Kum Nahi, Karz) than most of his contemporaries. A lesser actor would have got lost in masala multi-starrers (Amar Akbar Anthony, Naseeb) but Rishi’s easy charm and comic timing helped him sail him through these megahits. And yes, his movies were synonymous with chartbusting tracks, generally composed by R D Burman and Laxmikant-Pyarelal.

With passing time, he abandoned the mannerisms that had prevented his growth as an actor. In the coda of his career, when character actor parts were more etched out, Rishi Kapoor found a second wind. A garrulous Bollywood producer (Luck By Chance), a gay dean (Student of the Year), a loathsome trafficker (Agneepath), a middle-class maths teacher who dreams of buying a car (Do Dooni Char), a spirited grandfather (Kapoor & Sons) and an aging Muslim laywer battling for honour (Mulk) — he played each part with gusto investing them with a sense of the real.

Always in step with the times, Rishi was a regular on Twitter

Rishi wrote in Khullam Khulla, the autobiography he co-authored with Meena Iyer, “My second phase as a character artiste is particularly gratifying because I could disprove certain misconceptions that people have about senior actors.”

Few Bollywood autobiographies — barring those by Dev Anand and Naseeruddin Shah — are so unsparingly honest. Rishi spoke about fearing his father before coming to admire him, his bouts with alcohol, depression and chauvinism. He wrotehowhehadobjectedtoRajeshKhanna —whom heinitially disliked — being considered for Raj Kapoor’s Satyam Shivam Sundaram, and admitted to a drunken fight with fellow actor Sanjay Khan. He admitted how he had gone to Javed Akhtar’s home to bait him after Imaan-Dharam scripted by Salim-Javed had flopped and expressed regret at not being able to help R D Burman when the down-and-out music maestro asked for work late in his career.

Kapoor was born on Sept 4, 1952 in Bombay’s no. 1 film family. “I have a vault filled with priceless memories, and a unique vantage point since birth. I have seen four generationsof Kapoors atwork—from my grandfather, my father, uncles and brothers, to Karisma, Kareena and Ranbir (his son),” he said in his autobiography.

Hewas a natural at acting.In his debut role as a boy besotted by his attractive school teacher in his father’s Mera Naam Joker, Rishi projected the right degree of infatuation with heartbreak. Bobby was made primarily by RajKapoor totideover the lossessuffered after theflopping of Joker. The love story, which sloshed the eternal rich vs poor theme with a bunch of irresistible numbers and teen glamour, became a monster hit. Songs such as Hum tum ek kamre mein band hon — now revived with gleein thesetimesof social distancing — were frowned upon by ageing India butlappedup by the young and the loveless. Kapoor and his co-star Dimple Kapadia became the vanilla of the season. The film shaped Rishi’simageof a romanticstar. In a career spanning nearly five decades, the actor starred in over 150 films forming a trendy romantic pair with Neetu Singh, who later became his wife. He also directed the flop, Aa Ab Laut Chalen.

Always in step with the times, Rishi Kapoor was a regular on Twitter.

Published : 28 Apr 2020 09:51 am 

Updated : 28 Apr 2020 09:52 am 

வி. ராம்ஜி

பாலக்காட்டு மாதவனை மறக்கமுடியுமா? ’அந்த 7 நாட்கள்’ படத்தை எத்தனை முறை பார்த்தீர்கள்? 

ஒரு திரைப்படத்தை வெறும் இரண்டரை மணி நேரப் படமாக மட்டுமே ஒதுக்கிவைத்துவிட முடியாது. சினிமா என்பது நம்மை சிரிக்கவைத்து, கண்ணீர் சிந்தவைத்து, கதறவைத்து, பரிதாபப்பட வைத்து, கோபமுறவைத்து, வேதனைப்பட வைத்து என ஏதேனும் செய்யவேண்டும். இவை அத்தனையையும் செய்த ’அந்த ஏழு நாட்கள்’... ஏழேழு ஜென்மத்துக்கும் நினைவில் நிற்கும் காவியம். 

சுவரில்லாத சித்திரங்களில் தொடங்கிய டைரக்‌ஷன் பணி. மெளனகீதங்களில் பட்டிதொட்டியெங்கும் ’பாக்யராஜ் படமாம்ல...’ என்று கூட்டம்கூட்டமாய் திரையுலகிற்கு ஓடி வந்தது. அப்படியொரு பிரமாண்ட வெற்றிக்கு அடுத்து வந்தவை தோல்விப்படங்களில்லை. ’மெளனகீதங்கள்’ அளவுக்கான ஆகச்சிறந்த வெற்றியும் கெளரவமும் தந்தது ’அந்த ஏழு நாட்கள்’தான். 

திரைக்கதை எனும் உத்திதான், சினிமாவுக்கான ஆணிவேர். அந்த திரைக்கதையில் ஜித்து வேலைகள் செய்யும் மாயக்காரர் பாக்யராஜ். இந்தப் படமும் அவரின் திரைக்கதைக்கும் கதை சொல்லும் திறனுக்குமான ஒருசோறு பதம். 

படத்தின் டைட்டில் ஆரம்பமாகும். அதேவேளையில், திருமணக்கோலத்தில் நாயகி அம்பிகா அமர்ந்திருக்க, கல்யாண வேலைகள் நடந்துகொண்டிருக்கும். ‘பரவாயில்லியே... படம் ஆரம்பிக்கும்போதே ஹீரோயினுக்கு கல்யாணம் ஆகற மாதிரி எடுக்கறதுக்கே தில்லு வேணும்பா’ என்று விழிகள் விரியப் பார்த்திருக்க, இறந்துவிட்ட தன் முதல் மனைவியின் குழந்தையுடன் டாக்டர் ராஜேஷ் மணமேடைக்கு வருவார். ஆடியன்ஸ் முகத்தில் அட.. தெரியும். அமருவார். டைட்டில் ஓடிக்கொண்டே இருக்கும். தாலிகட்டுவார். டைட்டில் முடியும். 

வயதான, நோய்வாய்ப்பட்டு, படுத்தபடுக்கையாகிக் கிடக்கிற அம்மாவிடம் மனைவியை அறிமுகப்படுத்தி வைப்பார் டாக்டர். அன்றிரவு... முதலிரவு. பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே மயங்கிச் சரிவார் அம்பிகா. மாத்திரை, ஊசி. ‘சரியான தூக்கமில்லை. சாப்பிட்டது ஒத்துக்கலை போல’ என்று டாக்டர், தன் அப்பாவிடம் சொல்வார். ஆனால் அவருக்குத் தெரியும்... முதலிரவு வேளையில், மனைவி தூக்கமாத்திரை சாப்பிட்டு, தற்கொலைக்கு முயன்றிருக்கிறாள் என்று! 

பிறகு, காரணம் கேட்க, பிளாஷ்பேக் விரியும். பாலக்காட்டு மாதவன் தன் சிஷ்யனுடன் வருவார். ஒரு ஆச்சரியம், அதிர்ச்சி, திகைப்பு, கவலை என்று ஆரம்பித்த கதை, அப்படியே வேறொரு தளத்துக்குள் நுழைந்து, நம்மை அப்படியே கட்டிப்போடுகிற செப்படிவித்தை பாக்யராஜ் ஸ்டைல். 

பணத்தை எடுக்க பாத்ரூம் செல்லுவதும் அம்பிகாவின் ஹேர்பின்னையே சாவியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வதும் பிறந்தமேனியில் குளிப்பதைப் பார்த்த கோபத்தில், குத்தாட்டம் போடுகிற காஜாஷெரீபை வெளுத்தெடுப்பதும் என படம் முழுக்க வருகிற காமெடி ரகளைகள், புது தினுசு. புதுக் கிச்சுக்கிச்சு. 

கேரள வரவான அம்பிகா தமிழ்ப் பெண்ணாகவும் நம்மூர் பாக்யராஜ், பாலக்காட்டு மாதவனாகவும்! வழக்கம்போல் அவரின் கல்லாபெட்டி சிங்கார நகைச்சுவைகளும் படத்தின் சுவை கூட்டியது. படம் நெடுக, மகிழவும் நெகிழவும் மாறிமாறி நம்மை ஆட்படுத்திக்கொண்டே இருக்கும். 

‘மனசுக்குப் பிடிச்சவரோட சேரவிடாம பிரிச்சிட்டாங்க. கட்டாயக்கல்யாணம் பண்ணி வைச்சிட்டாங்க’ என்பதெல்லாம் ராஜேஷ் தெரிந்துகொண்டதும்... ‘எங்க அம்மா இன்னும் ஒருவாரத்துல இறந்துருவாங்க. அவங்க நிம்மதிக்காகத்தான் ரெண்டாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன். எங்க அம்மாவுக்காக ஒருவாரம் இங்கே இரு. அதுக்குள்ளே உன் காதலன் எங்கே இருக்காருன்னு கண்டுபிடிச்சு, நானே உன்னை சேர்த்துவைக்கிறேன்’ என்று ராஜேஷ் சொல்ல, அந்த டாக்டர் கேரக்டர் உயர்ந்த, சிறந்த மருந்தென உள்ளே புகுந்து என்னவோ செய்யும். 

காதலி இன்னொருவனை திருமணம் செய்துகொள்கிறாள். ஆனால் தற்கொலைக்கு இறங்குகிறாள். காப்பாற்றி விவரம் கேட்ட கணவன், அவளை காதலுடனேயே சேர்த்துவைப்பதாக உறுதி கொடுக்கிறான். அதன்படி காதலனை சந்தித்து, மிகப்பக்குவமாகப் பேசி, சேர்த்துவைப்பதற்கான முயற்சிகள் எடுக்கிறான். இப்படியொரு கதை, அதை எள்ளளவும் முகம் சுளிக்கச் செய்யாமலும் நகம் கடிக்க வைக்காமலும் ‘நல்லா சொல்றாங்கய்யா சமூகத்துக்கு நீதி’ என தலையிலடித்துக் கொள்ளாமலும் செய்திருப்பதில்தான் பாக்யராஜின் வெற்றி சீக்ரெட்! 

‘இந்த உலகத்துல பசிக்காம இருக்கறதுக்கு என்னென்ன டெக்னிக் இருக்கோ அது அத்தனையும் எங்க ஆசானுக்குத் தெரியும். துணியில் தண்ணீரை நனைத்து வயிற்றில் கட்டிக் கொள்வார் என்று காஜாஷெரீப் சொல்ல, அம்பிகா, அங்கே ஆர்மோனியத்தில் டியூன் போட்டுக்கொண்டிருக்கும் பாக்யராஜைப் பார்ப்பார். ‘ஈரேழு லோகத்துக்கும் ராஜா நான்தன்னே...’ என்று பாடிக்கொண்டிருப்பார் பாலக்காட்டு மாதவன். அப்ப உனக்குடா என்று அம்பிகா கேட்க, இந்த விஷயத்துல எங்க ஆசான். கரெக்டா இருப்பாருங்க. எனக்கு இட்லி வாங்கித்தின்ன காசு கொடுத்துட்டாரு’ என்பார் காஜாஷெரீப். 

நவராத்திரி கொலு. கொலு பொம்மையின் மூலமாக காதலைச் சொல்லும் அம்பிகா, அந்தக் காதலை பொம்மை மூலமாகவே மறுக்கும் பாக்யராஜ், கடைகளில் திருடிய சாமான்களை பிளாட்பாரத்தில் போட்டு விற்கும் காஜாஷெரீப். அந்தப் பொருட்களையெல்லாம் அள்ளிக்கொண்டு போகும் போலீஸ். பொருட்கள் விரித்த போஸ்டர், சினிமா போஸ்டர். அதில், ’திருடாதே’ பட போஸ்டர். காட்சிக்குத் தகுந்தது போலவும் பட டைட்டில். தன் ஆதர்ஷ எம்ஜிஆரையும் காட்டுகிற புத்திசாலித்தனம். 

இன்னொன்றையும் யோசிக்க பிரமிப்பாகத்தான் இருக்கிறது. படம் இசை சம்பந்தப்பட்ட காதல், சமூகக் கருத்துக் கொண்ட படம். இசைதான் அடித்தளம். ஆனால் படத்தில் வதவதவெனப் பாடல்கள் இருக்காது. எம்.எஸ்.வி. யின் இசையும் பாடலும் படத்தின் கனத்தை இன்னும் உணர்த்தின. 

ஒருவழியாக, ராஜேஷ், பாக்யராஜைப் பார்ப்பார். ‘நான் ஒரு சினிமா எடுக்கறேன். நீங்கதான் மியூஸிக் போடுறீங்க’ என்று அவரை அழைத்துக்கொண்டு, ஓரிடத்தில் தங்கவைப்பார். படத்தின் கதை சொல்கிறேன் என்று பாலக்காட்டு மாதவன், வசந்தி, டாக்டர் ஆகியோரின் வாழ்க்கையை கதை போல சொல்லுவார் ராஜேஷ். 

ஒரு காட்சி. போன் வரும். வேலைக்காரர் பேசுவார். ‘அம்மா, இறந்துபோயிட்டாங்கய்யா’ என்பார். அம்மா இறந்த துக்கம், வலி, அனைத்தையும் அடக்கிக்கொண்டு இறுக்கமாய் வருவார். அந்த சமயத்தில் பாத்ரூம் போய்விட்டு, வேஷ்டியை சரிசெய்துகொண்டே, ‘ஆ ஹீரோவோட அம்மை கேரக்டர், மரிச்சுப் போயியா... பிழைச்சுப் போயியா சாரே...’ என்பார். கண்ணீரைக் கட்டுக்குள் வைத்தபடி, ‘அவங்க செத்துட்டாங்க’ என்பார் ராஜேஷ். உடனே பாக்யராஜ், ‘சூப்பர் சாரே. இந்த சிச்சுவேஷனுக்கு இப்படி இருந்தாத்தான் சாரே சரியாயிட்டு இருக்கும்னு நெனைச்சேன்’ என்பார். இந்தக் காட்சிக்கு அழவும் வைத்து சிரிக்கவும் வைத்திருப்பார் பாக்யராஜ். 

ஆக, படம் பார்ப்பவர்கள் அனைவரும் ’பாக்யராஜூம் அம்பிகாவும் சேரணுமே சேரணுமே...’ என்று தவித்தபடி படம் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள். தமிழ் சினிமா உலகின் புகழ்பெற்ற அந்த க்ளைமாக்ஸ்... யாராலும் அவ்வளவு சுலபமாக கடப்பதோ மறப்பதோ முடியாது. 

மறைந்த நடிகர் சந்திரபாபுவின் வாழ்க்கையில் நடந்த உண்மை என்றும் அதைப் பற்றி யார் மூலமோ தெரிந்து கொண்ட பாக்யராஜ், பின்னாளில் இதையே ஒரு கருவாக, கதையாக, திரைக்கதையாக, சினிமாவாக உருவாக்கினார் என்று சொல்வார்கள். 

’கல்யாணப்பரிசு’ வசந்தி கேரக்டர் போலவே ’அந்த ஏழு நாட்கள்’ வசந்தியையும் மறக்கவே முடியாது. அம்பிகாவின் மிகச்சிறந்த நடிப்பாற்றலை, வெகு அழகாக வெளிப்படுத்தியிருப்பார் இயக்குநர். டாக்டராக வரும் ராஜேஷின் பண்பட்ட நடிப்பையும் அவரின் அக்மார்க் அன்பான குரலையும் சொல்லியே ஆகவேண்டும். 

‘என்னுடைய காதலி உங்களுக்கு மனைவியாகலாம். ஆனால் உங்களுடைய மனைவி ஒருபோதும் எனக்குக் காதலியாக முடியாது’ என்று சொல்லிவிட்டு, ‘இது கொஞ்சம் ஓல்டு க்ளைமாக்ஸ்தான். ஆனா ஓல்டு இஸ் கோல்டு’ என்று ஆர்மோனியப் பெட்டியுடன் நடந்து போக... கதை திரைக்கதை வசனம் டைரக்‌ஷன் கே.பாக்யராஜ் என்று டைட்டில் கார்டு விழும். மொத்த தியேட்டரும் கைத்தட்டி வரவேற்றது... அந்த முடிவையும் பாக்யராஜையும்!

1981ம் ஆண்டு, அக்டோபர் 26ம் தேதி வெளியானது ‘அந்த ஏழு நாட்கள்’. இது 39 வருடம். பாலக்காட்டு மாதவனையும் வசந்தியையும் கோபியையும் டாக்டரையும் மறக்காமல் இருக்கிறார்கள் ரசிகர்கள். என்றைக்கும் மறக்கவும் முடியாது! 

அந்தக் காலத்தில், பாக்யராஜை பெண்களுக்கு ஏன் இந்தளவுக்குப் பிடிக்கிறது என்றொரு கேள்வி இருந்தது. பாக்யராஜை பெண்களுக்கு இந்தளவு ஏன் பிடித்தது என்பதற்கான விடைகளில்... அந்த ஏழு நாட்களும் ஒன்று! 

DEADLY IDOLATRY

Rajini fan kills Vijay fan over which icon did more charity

Karal.Marx@timesgroup.com

Villupuram:26.04.2020

A 26-year old ardent fan of Rajinikanth was arrested on Friday for murdering his 22-year-old neighbor, a die-hard fan of actor Vijay, during a heated argument over whose favorite hero made higher contribution towards the COVID-19 relief work. He was remanded at Tindivanam Central Prison on Friday evening.

Marakkanam police said the deceased was M Yuvaraj. The accused was identified as A Dinesh Babu. They lived in opposite houses on Sandhikappan Temple Street at Marakkanam town. The incident took place on Thursday afternoon when Yuvaraj, Dinesh Babu and Yuvaraj’s younger brother Pavithran were chitchatting about impacts of COVID-19 and the lockdown. An altercation broke out between Yuvaraj and Dinesh Babu about which of their favorite heroes had donated a higher amount to the COVID-19 relief fund.

The heated argument escalated to abuses and suddenly Dinesh Babu threw a stone towards Yuvaraj. The stone hit Yuvaraj on his right eyebrow. He was rushed to Marakkanam GH by local residents, but was declared brought dead. His body was then sent to a private hospital in Kalapet for postmortem.

Lockdown movies are making a scene online

Filmmakers Join Via Net To Make Thematic Movies

Kamini.Mathai@timesgroup.com

23.04.2020

A cast of one per scene (physical distancing protocol in place), actors in masks (pandemic measures taken), the house as a shooting spot (isolation rules followed)… lockdown-hero, budget-zero movies are taking the internet by storm as filmmaking enthusiasts get together (while apart of course) to create short films, often with a message.

Take the case of law student buddies N Soorya, Sachin Raj, and R Eneyan, all of them quarantined in various parts of TN but together in spirit. “Filmmaking has always been a passion for me,” says Soorya. So after practising his violin for days on end, and writing short stories and blogs, Soorya decided to get down to filmmaking to beat the quarantine blues. The storyline of his nine-minute, made-at-home short ‘3 In Corona Out’ is simple — a comedy about three bachelors stranded in one house and how they manage the situation. “We made the film from our homes in Velachery, Alwarpet and Dharmapuri,” says Soorya, a fourth-year student at Chennai’s School of Excellence in Law. “The film took us three days to put together. I learned how to do it by watching online tutorials,” says Soorya.

Several aspiring as well as amateur filmmakers are putting together “quarantine films”, collaborating across borders but from within the confines of their homes. The Mumbai Thamizhan crew for instance — inspired by the recent shot-at-home short film featuring Amitabh Bachchan and other Bollywood actors looking for a pair of spectacles — have created a nineminute film ‘Sarakku Engada’ (Where’s the liquor?) featuring a bunch of people looking for their uncle’s bottle of alcohol. The bilingual — interspersed with messages on drinking being injurious to health, Covid-19 isolation measures, and even match fixing — ends with one of the actor’s (the crew’s equivalent of Bachchan) urging people to stay safe at home. The Bachchan spectacle search short film seems to have inspired many amateur filmmakers. Why Not Films, founded by a bunch of film school students in Lucknow, has put one up on people helping a friend look for a mask before he heads out.

CAUGHT IN THE ACT: ‘3 In Corona Out’, a short film by three law students, is a comical take on three bachelors stranded in a house

Lockdown film contests announced

Chennai-based theatre artists too are getting into the act. Sum Phun Gai, a short film, features theatre actors and directors like Freddy Koikaran and Michael Muthu reminiscing about life and how the lockdown period is “not the end of the world, but just a safety measure”. “The film is about aging, accepting imperfections, learning to live life to the fullest and not let what others think stop you. It is reflective of the times,” says Freddy. Lockdown short film contests too arebeing announced,where participantshavetoshootone minute videos themed on quarantine. “A nominal amount of prize money is up for grabs just to make it more fun. The contest ends on May 3, a day before the lockdown is supposed to be lifted,” says Fahad Kalam from Thiruvananthapuram, an actor-musician who has hosted the contest throughhisDOHMedia House. “People are getting bored athome.The contest is not so much about the finesse of filmmaking but a way to keep people creatively engaged, which is the need of the moment.”

உன் மாமனார் பணத்துல கட்டல !! நடிகை ஜோதிகாவை கலாய்க்கும் நெட்டிசன்கள்

தமிழ், தெலுங்கு, இந்தி மொழித் திரைப்படங்களில் நடிகை ஜோதிகா நடித்துள்ளார். நடிகை நக்மா இவரது சகோதரி ஆவார். நடிகர் சூர்யாவை 2006 ம் ஆண்டு திருமணம் செய்து கொண்டார். இவர்களுக்கு 2 குழந்தைகள் உள்ளனர். தமிழ் சினிமாவின் நட்சத்திர குடும்பங்களில் ஒன்றான சிவகுமார் குடும்பத்தில் சூர்யா, ஜோதிகா , கார்த்தி உள்ளிட்ட அனைவருக்கும் ஏகப்பட்ட நட்சத்திர பட்டாளங்கள் உள்ளனர்.

இந்த குடும்பம் படத்தில் நடிப்பது மட்டுமின்றி சமூக அக்கறை கொண்டு சமூகத்திற்கு தேவையான பல உதவிகளை முன் வந்து செய்பவர்கள். அதன் ஒரு பகுதியாக பார்க்கப்படுவது தான் "அகரம் அறக்கட்டளை ". இந்நிலையில் சூர்யாவின் மனைவி ஜோதிகா. கணவர், குழந்தைகள் என சில வருடம் சினிமாவிற்கு முடக்கு போட்டிருந்த நிலையில் தற்போது மீண்டும் சமூக அக்கறை கொண்ட படங்களாக தேர்வு செய்து நடித்து தனது இரண்டாவது இன்னிங்க்ஸில் களமிறங்கியுள்ளார்.

இதற்காக சமீபத்தில் நடைபெற்ற JFW சினிமா விருதுகள் நிகழ்ச்சியில் நடிகை ஜோதிகாவிற்கு விருது வழங்கி கௌரவிக்கப்பட்டது. அப்போது பேசிய ஜோதிகா தஞ்சை பெரிய கோயில் கட்டுவதற்கெல்லாம் இவ்வளவு செலவுகள் செய்ய வேண்டுமா? கோயில் உண்டியலில் காசு போடாதீர்கள் அதற்கு பதிலாக மருத்துவமனை மற்றும் பள்ளிக் கூடங்கள் கட்டுங்கள் என்று கூறினார்.

இதனால் கடுப்பான சில நெட்டிசன்ஸ் , லட்சக்கணக்கில் செலவு செய்து மேக்கப் போடுவது , கோடிகளை கொட்டி படம் எடுப்பது, உடை, கார் , லொட்டு லொசுக்குனு ஆடம்பரத்திற்காக செலவு செய்வதை விட்டு மருத்துவமனை , பள்ளிகூடம் காட்டலாமே என கேள்வி கேட்டதுடன் , உன் மாமனார் காசுல அந்த கோயிலை கட்டல ராஜராஜர் தன் பக்தியால் காட்டினார் என ஜோதிகாவிக்ரு அறிவுரைகூறி ஆளாளுக்கு திட்டி தீர்த்து வருகின்றனர்.

Newstm.in

Dailyhunt

’உதயகீதம்’, ‘பிள்ளைநிலா’, ‘தெய்வப்பிறவி’; ஒரேநாளில் ரீலீஸ்; மூன்றுமே செம ஹிட்டு; 35 வருடங்களாச்சு! 

V. Ramji   19.04.2020

நடிகர் மோகன் நடித்த ‘உதயகீதம்’, ‘பிள்ளைநிலா’, ‘தெய்வப் பிறவி’ ஆகிய மூன்று படங்களும் ஒரே வருடம் ரிலீசானவை. அதுமட்டுமல்ல... மூன்று படங்களும் ஒரே நாளில், தமிழ்ப் புத்தாண்டு சமயத்தில் வெளியாகின. மூன்றுமே மிகப்பெரிய வெற்றியை அடைந்தன.

’மூடுபனி’ என்கிற பாலுமகேந்திரா படத்தின் மூலமாக தமிழில் அறிமுகமானார் மோகன். முன்னதாக ‘கோகிலா’ எனும் கன்னடப் படத்தில் பாலுமகேந்திராதான் அவரை அறிமுகப்படுத்தினார்.

’மூடுபனி’ வந்த சமயத்திலேயே இயக்குநர் மகேந்திரனின் ‘நெஞ்சத்தைக் கிள்ளாதே’ படத்தில் நடித்தார். மிகச்சிறந்த நடிகை என்று பெயர் பெற்ற சுஹாசினியின் முதல் படம் இது. படத்தி சுஹாசினியின் நாயகன் மோகன். எனவே, தமிழ் சினிமாவில் சுஹாசினியின் முதல் நாயகன்.... மோகன்!

இதையடுத்து, ‘பசி’ இயக்குநர் துரையின் ‘கிளிஞ்சல்கள்’ படம் 200 நாட்களைக் கடந்து ஓடியது. சொல்லப்போனால், இந்தப் படத்தில்தான் மோகன் என்று தனி டைட்டில் கார்டு வந்தது. வலிக்க வலிக்கக் காதலைச் சொன்ன இந்தப் படத்தின் மிகப்பெரிய வெற்றிக்குப் பாடல்கள் முக்கியக் காரணமாக அமைந்தன. பாடல்களை எழுதி இசையமைத்தவர் டி.ராஜேந்தர்.

பிறகு, ஆர்.சுந்தர்ராஜன் இயக்கத்தில், கோவைத்தம்பியின் ‘பயணங்கள் முடிவதில்லை’ வெளியாகி, தமிழ் சினிமாவையும் ரசிகர்களையும் பரபரப்பாக்கியது. இளையராஜாவின் இசையில் எல்லாப் பாடல்களும் பட்டிதொட்டியெங்கும் செம ஹிட்டாகின. இந்தப் படம் வெளியான பிறகு மோகனின் மார்க்கெட் சூடுபிடித்தது.

எல்லா நகரங்களும் ரோம் நகரம் நோக்கி... என்றொரு வாசகம் உண்டு. அதேபோல், கோடம்பாக்கத்தின் பல தயாரிப்பாளர்களும் இயக்குநர்களும் மோகனைப் புக் செய்ய ஆர்வமானார்கள். மோகனை ஹீரோவாக்கினால், படம் ஓடுவது நிச்சயம் என்று முழுதுமாக நம்பினார்கள்.

மளமளவென மோகனுக்குப் படங்கள் வந்தன. எல்லாப் படங்களும் முதலுக்கு மோசமில்லை என்று உத்தரவாத வெற்றியைத் தந்தன. அதுமட்டுமா? முக்கால்வாசி படங்கள் இருநூறு நாட்களைக் கடந்து ஓடின.

ஒரு வருடத்தில், மிக முக்கியமாக ஓடிய படங்கள் எனும் பட்டியலில் மோகனின் படங்கள் தவறாமல் இடம்பிடித்தன. வசூல் குவித்த படங்களின் பட்டியலிலும் மோகனின் படங்கள் தனியிடம் பிடித்தன.

இந்தநிலையில், மோகனின் திரை வாழ்வில், 1985ம் ஆண்டு மறக்கவே முடியாத ஆண்டாக அமைந்தது. ஏகப்பட்ட படங்கள் வெளியாகி, எல்லா மோகன் படங்களுமே வெற்றி பெற்றன. முக்கியமாக, 85ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் 14ம் தேதி தமிழ்ப் புத்தாண்டையொட்டி வெளியான ‘உதயகீதம்’ படத்தை எவருமே மறக்கமுடியாது.

85ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 13ம் தேதி வெளியானது ‘உதயகீதம்’. கோவைத்தம்பி தயாரிப்பில், கே.ரங்கராஜ் இயக்கத்தில், இளையராஜாவின் இசையில் வெளியானது. மோகன், ரேவதி, லட்சுமி முதலானோர் நடித்த இந்தப் படத்தில் தூக்குத்தண்டனைக் கைதியாக, பாடகராக அமர்க்களப்படுத்தியிருந்தார் மோகன். இளையராஜாவின் இசையில் வெளியான 300 வது படம் இது. 300 நாட்களைக் கடந்து ஓடி சாதனை படைத்தது. எல்லாப் பாடல்களும் செம ஹிட்டு. கவுண்டமணி செந்தில் காமெடியும் ஏக ரகளை பண்ணியது.

85ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 14ம் தேதி வெளியானது ‘பிள்ளைநிலா’. கலைமணி கதை வசனத்தில் அவர் தயாரிப்பில் மனோபாலா இயக்கத்தில் வெளியான ‘பிள்ளைநிலா’, காதலும் த்ரில்லரும் நிறைந்த படமாக வந்து மிரட்டியது. மோகனுக்கே இதுவொரு புது அனுபவப் படம்.

ஏற்கெனவே மனோபாலா, மோகனுக்கு நல்ல பழக்கம். கார்த்திக்கை வைத்து எடுத்த முதல்படமான ‘ஆகாய கங்கை’ தோல்விப்படமாக அமைந்ததில் அடுத்த படம் கிடைக்காமல் ரொம்பவே துவண்டிருந்தார் மனோபாலா.

அந்த சமயத்தில், கலைமணி மோகனிடம் கதை சொல்ல, மோகன் போட்ட ஒரே கண்டீஷன்... ‘இந்தப் படத்தை மனோபாலா இயக்குவதாக இருந்தால், உடனே கால்ஷீட் தருகிறேன்’ என்பதுதான்! அதன்படியே மனோபாலா ஒப்பந்தமானார்.

அந்த காலகட்டத்தில், காலை, மாலை என பல படங்களுக்கு ஒப்பந்தமாகியிருந்தார். ஆகவே, இந்தப் படத்துக்கு தொடர்ந்து ஒவ்வொரு இரவும் கால்ஷீட் கொடுத்தார் மோகன். உடனே கலைமணியும் மனோபாலாவும் சேர்ந்து, அதிக நேரம் இரவிலேயே கதை நடப்பதாக உண்டுபண்ணினார். பேபிஷாலினி, ராதிகா, நளினி ஆகியோரின் அசத்தலான நடிப்பில் வெளியாகி, பிரமாண்டமான வெற்றியைக் கொடுத்தது ‘பிள்ளைநிலா’.

இந்தப் படத்தின் பின்னணி இசை, இன்னொரு மிரட்டல். இளையராஜாவின் பின்னணி இசை, தனி ரிக்கார்டாக வெளியாகி, இன்னொரு ரிக்கார்டு சாதனையாக உருவானது தனிக்கதை. மனோபாலாவும் வெற்றி இயக்குநராக மிகப்பெரிய ரவுண்டு வந்தார்.

இதேபோல், டி.ராமாநாயுடுவின் சுரேஷ் புரொடக்‌ஷன்ஸ் தயாரித்து பில்லா கிருஷ்ணமூர்த்தி இயக்கிய படம் ‘தெய்வப் பிறவி’. 85-ம் ஆண்டு தமிழ்ப்புத்தாண்டு நாளில் வெளியான இந்தப் படத்தில் ராதிகா, ஊர்வசி முதலானோர் மோகனுடன் நடித்தனர். சங்கர் கணேஷ் இசையமைத்தார். மோகனின் நடிப்பு பேசப்பட்டது. ‘உதயகீதம்’ அளவுக்கோ ‘பிள்ளைநிலா’ அளவுக்கோ மெகா வெற்றியைப் பெறவில்லை. ஆனாலும் படம் தயாரிப்பாளருக்கும் விநியோகஸ்தர்களுக்கும் தியேட்டர்காரர்களுக்கும் லாபத்தையே தந்தது. நூறு நாட்கள் ஓடியது.

ஆக, மோகன் நடித்த ‘உதயகீதம்’, ‘பிள்ளைநிலா’, ‘தெய்வப்பிறவி’ மூன்று படங்களும் 85ம் ஆண்டில் வெளியானவை. மூன்று படங்களும் தமிழ்ப் புத்தாண்டில் வெளியானவை. மூன்று படங்கள் ரிலீசாகி, 35 வருடங்களாகின்றன. இந்த 35 வருடங்களில், இதுவரை எந்த நடிகர் நடித்த படங்களும் ஒரேநாளில் மூன்று என வெளியானதே இல்லை என்பது இன்னொரு சரித்திரப் பதிவான சாதனை!

REPLETE WITH NOSTALGIA

Where have all the fiesty singing grannies gone?

Breezy Films Starring Paravai Munniyamma, Kollangudi Karuppayi, Others Have Made Way For Realistic Flicks On Dalit Oppression, Caste

Neeraja.Ramesh@timesgroup.com

14.04.2020

Slick creations rooted in realism or based on tales of dalit oppression from young, tech savvy directors have changed Tamil cinema beyond recognition. No longer do you get to watch films based on rural life, steeped in Tamil culture and dominated by grannies who sang, danced or fought their way into viewers’ hearts.

Whether it was Paravai Munniyamma, whose recent passing signalled the end of an era, or Kollangudi Karuppayee, who was a regular fixture in the 1980s and the 1990s beginning with Pandiarajan’s ‘Aan Paavam’, these effervescent women, most of them folk artists, breathed life into every film they starred in — combining innocence, energy and naughtiness effortlessly. Karuppayee last came into the limelight in 2019 when her lament about not being able to cast her vote in the elections of the Nadigar Sangam, embroiled in legal tangles, grabbed public attention.

There have been many who dallied with villagebased themes, but it was probably P Bharathiraja who had the biggest role in highlighting these women - their behaviour, speech and attire in perfect sync. When Ganthimathi in Bharatiraja’s ‘Mann Vasanai’ (1983) uttered the non-lexical “chithada kalli viragu odaika ponalam kathala mullu kothoda kuthidichan” (A lazy girl forced to chop firewood may complain she has been poked by a bunch of aloe vera thorns). The dedication with which directors introduced such characters made them last decades, their complex mix of honesty, brutality and ugliness taking the audience along.

When offered a role opposite thespian Sivaji Ganesan in Bharathiraja’s 1985 flick ‘Muthal Mariyathai’, Vadivukkarasi, as she later mentioned, imagined her role would be akin to K R Vijaya’s in ‘Thanga Pathakkam’ (1974). The role of ‘Ponnatha’ that she ultimately got, in her own words, was a rude shock, but the actor’s portrayal of the woman with elongated earlobes and unkempt habits remains unforgettable. Vadivukkarasi considers it one of her best ever.

Filmmaker and writer Amshan Kumar wonders how folk artists or villagebased themes can remain relevant when music itself is being slowly phased out, but believes this phase too shall pass. “For years, our movies depended on songs. There will be a time when scripts reinvent themselves and the grand old ladies will get back their rightful place. How can one forget the contribution of K B Sundarambal? An acceptable format to cater to mainstream audience imbibing our culture is bound to happen when the transition takes place,” he says.

Kumar, who won a national award for his documentary ‘Yazhpanan Thedchanamoorthy’, says caste-based scripts are presently ruling Kollywood, but cautions that no medium can survive on a single topic. The need to adopt old formulas mixed with modern ideas is imperative for art to survive, he adds. “I must say this period is a lull for the grand old ladies but there will be opportunities spread across various spectrums.”

Patience of the audience is limited, says Blue Ocean Film and Television Academy (BOFTA) dean G Dhananjayan. “When movies are sometimes made with just four characters, how do we create such characters? Often, movies do not run for more than two-and-a-half hours. That gives directors little imaginative quotient, making them go for water-tight scripts.” But there is hope, he adds, pointing to actor Keerthy Suresh’s grandmother Saroja whose roles in movies are still talked about.

It was with trepidation that director Dharani introduced Paravai Munniyama in his ‘Dhool’ (2003), not sure if she would fit the bill. The performance she came up with worked wonders for the films as well as Munniyama, who was a big draw for her singing skills in stage programmes.

Munniyama and Karuppayee, says T Dharmaraj, head of the folklore department at Madurai Kamaraj University, were symbols of rural talent in an urban setup. “They were romanticised by directors and that gelled well with the script. With the advent of television, the grand old ladies have taken a beating. The need for such characters has dwindled and the landscape too has changed. Villages are not so remote. So it is quite unlikely that we can revive such characters in today’s context.”

Dhananjayan says the fun part of story-telling seems to have gone. “When we deviate and go beyond the content, we may lose time, which is crucial in today’s moviemaking. Within two hours how much can you show?”