வங்கியா? வணிக நிறுவனமா?

By எஸ். கோபாலகிருஷ்ணன்  |   Published on : 02nd May 2017 02:31 AM  |   | 

DINAMANI 

அண்மையில் பாரத ஸ்டேட் வங்கி ஓர் அறிவிப்பை வெளியிட்டது. சேமிப்புக் கணக்குகளில் வாடிக்கையாளர்கள் குறைந்தபட்சம் ரூ.5,000/- இருப்புத்தொகை வைத்திருக்க வேண்டும். அப்படி செய்யாவிட்டால், அதற்கு உரிய கட்டணம் வசூலிக்கப்படும் என்பதே அது.

குறைந்தபட்ச இருப்புத்தொகை பெருநகரங்களில் ரூ.5,000/- என்றும், நடுத்தர நகரங்கள், சிறு நகரங்கள் மற்றும் ஊரகப் பகுதிகளில் சற்றுக் குறைவாக இருக்கும் என்றும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
இதற்கு பொதுமக்களிடையே பெரும் எதிர்ப்புக் கிளம்பியதில் வியப்பில்லை. ஊடகங்கள் மற்றும் சமூக வலைதளங்களிலும் கோபம் வெளிப்பட்டது. அந்தக் கோபக் கனல் வழக்கம்போல் பிறகு தணிந்து போனது. எனினும் வங்கி வாடிக்கையாளர்கள் தொடர்ந்து எதிர்ப்புத் தெரிவித்து வருகின்றனர்.
எந்த அடிப்படையில் இந்தக் கட்டணம் நிர்ணயிக்கப்பட்டது? வங்கி சேவைக்கு ஆகும் செலவு கணக்கிடப்பட்டதா? ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டனவா? சர்வதேச அளவில் இதற்கெல்லாம் ஏதேனும் விஞ்ஞான ரீதியில் அளவுகோல்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளனவா? இவை எல்லாவற்றிற்கும் இல்லை என்பதே பதில்.

நடந்தது இதுதான்: பாரத ஸ்டேட் வங்கி தலைவர் அருந்ததி பட்டாச்சார்யா ஒரு நிகழ்ச்சியில் பேசுகிறார். பேச்சு வங்கிக் கட்டணங்கள் பக்கம் திரும்புகிறது.

உடனே அவர் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டுள்ள வாடிக்கையாளர்களிடம் கேட்கிறார்: "உங்கள் சேமிப்புக் கணக்குகளில் யாரெல்லாம் ரூ.5,000/-க்குக் குறைவாக இருப்புத் தொகை வைத்திருக்கிறீர்கள்? அவர்கள் தயவுசெய்து கையைத் தூக்குங்கள்' என்கிறார்.

யாரும் கையைத் தூக்கவில்லை. உடனே, "பார்த்தீர்களா? இவர்கள் எல்லோருமே ரூ.5,000/-க்குக் குறையாமல் இருப்புத் தொகை வைத்திருக்கிறார்கள். அதுமட்டும் அல்ல. மிக, மிகச் சிலரே தங்கள் சேமிப்புக் கணக்கிலிருந்து மாதம் 10 தடவைக்கு மேல் பணம் எடுக்கின்றனர்' என்கிறார் எஸ்.பி.ஐ. தலைவர்!

என்னே, ஓர் ஆய்வு? அவர் பேசியது பெருநகரம்தான். நிகழ்ச்சியில் 500 அல்லது 600 பேர் கலந்து கொண்டிருப்பார்கள் என்றே வைத்துக் கொள்வோம். 125 கோடி மக்கள் வாழும் ஒரு நாட்டில், இது ஒரு நியாயமான கணக்கெடுப்பு ஆகுமா?
வாடிக்கையாளர்களின் "நீறு பூத்த நெருப்பு' போன்ற கோபத்தை வங்கிகள் புரிந்து கொள்ளாதது வியப்பளிக்கிறது. நல்ல வேளையாக ரிசர்வ் வங்கியும் மத்திய அரசும் புரிந்து கொண்டுள்ளன. இந்த ஒரு விஷயத்தில், ரிசர்வ் வங்கி மற்றும் அரசு மக்கள் பக்கம் இருப்பதுபோல் தெரிகிறது.

ரூ.500, ரூ.ஆயிரம் நோட்டுகள் செல்லாது என அறிவித்த பிறகு, டிஜிட்டல் முறை செயல்பாடுகளை விரைந்து புழக்கத்தில் கொண்டு வர வேண்டும் என்கிற முனைப்பு அரசிடம் காணப்படுகிறது. அதற்கு வங்கிகளைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள அரசு விரும்புவது இயல்பு. இந்த வேளையில், தேவையில்லாத கட்டண அதிகரிப்பின் மூலம், வங்கி வாடிக்கையாளர்களின் அதிருப்தியைச் சம்பாதித்துக் கொள்ள அரசு விரும்பவில்லை.

வங்கிச் சேவைக் கட்டணங்கள் ஒன்றா? இரண்டா? சேமிப்புக் கணக்கு இருப்புத் தொகையில் ஆரம்பித்து, டெபிட் கார்டு பயன்பாட்டுக் கட்டணம், ஏ.டி.எம்.களிலிருந்து குறிப்பிட்ட எண்ணிக்கைக்கு அதிகமான முறை பணம் எடுத்தால் அதற்குக் கட்டணம், கணக்கிலிருந்து பணம் மாற்றம் (டஹஹ்ம்ங்ய்ற் ற்ழ்ஹய்ள்ச்ங்ழ்) கட்டணம் என பட்டியல் நீள்கிறது.
கடன் அட்டை (கிரெடிட் கார்டு) அல்லது பற்று அட்டை (கணக்கில் உள்ள தொகையை எடுப்பதற்கான கார்டு) என எதுவாக இருந்தாலும் வங்கிகள் தங்கள் கட்டணத்தை வாடிக்கையாளர்களிடமிருந்தோ அல்லது சம்பந்தப்பட்ட வியாபார நிறுவனங்களிலிருந்தோ வசூலித்து விடுகின்றன.

சேமிப்புக் கணக்குகளில் ரூ.1,000/- முதல் ரூ.10,000/- வரை - கிராமங்கள், சிறு நகரங்கள், நடுத்தர நகரங்கள், பெரும் நகரங்கள் என - கிளைகள் இயங்கும் இடத்துக்கு ஏற்ப குறைந்தபட்ச இருப்புத்தொகை இருத்தல் வேண்டும் என நிர்ணயிக்கிறார்கள். அப்படி இல்லாவிட்டால், கட்டணம் உண்டு.
அதேபோல், ஒரே சீரான கட்டணங்கள் வங்கிகளிடையே இல்லை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. டெபிட் கார்டு வழங்குவதற்கும் ரூ.130/- முதல் ரூ.300/- வரை கட்டணம் வசூலிக்கப்படுகிறது.

ஏ.டி.எம்.களைப் பொருத்தவரை பெரும்பாலான வங்கிகள் மாதம் 5 முறை பணம் எடுத்தால் தங்கள் வாடிக்கையாளர்களுக்குக் கட்டணம் வசூலிப்பது கிடையாது. அதற்கு மேல் 6-ஆவது, 7-ஆவது முறை எடுத்தால் கட்டணம் உண்டு.

தங்கள் வங்கியின் வாடிக்கையாளர் அல்லாதவர்களுக்கு மூன்று முறை பணம் எடுப்பதற்கு மட்டுமே கட்டணம் இல்லை. கட்டணம் ஒவ்வொரு முறையும் ரூ.15/- முதல் ரூ.20/- வரை வசூலிக்கப்படுகிறது.
வங்கிக்கு வரும் வாடிக்கையாளர்களை வங்கிப் பணியாளர்கள் முகமலர்ச்சியுடன் வரவேற்ற காலம் மலை ஏறிவிட்டது. இப்போது வங்கிக் கிளைக்கு நேரில் சென்று சொந்தக் கணக்கிலிருந்து பணம் எடுப்பதற்கு அல்லது பணம் டெபாசிட் செய்வதற்கு மாதம் நான்கு முறைக்கு மேல் சென்றால், ஒவ்வொரு பரிமாற்றத்துக்கும் ரூ.150/- கட்டணம் செலுத்திட வேண்டும். நோக்கம், வங்கிக் கிளைகளில் கூட்டம் தவிர்ப்பது; ஆன் லைன் வங்கிப் பரிமாற்றங்களை அதிகரிப்பது.

தொடக்க காலங்களில், வாடிக்கையாளர், தான் வாங்கிய சம்பளத்தில் ஒரு பகுதியை வங்கியில் சேமித்து வைப்பார். தேவையானபோது செலவு செய்வதற்காகப் பணத்தை எடுப்பார் அல்லது பணம் கொடுக்க வேண்டியவர்களுக்கு அல்லது காப்பீட்டு பிரீமியத்துக்கு காசோலை எழுதிக் கொடுப்பார்.

தன் மகன் அல்லது மகள் பல்கலைக்கழகப் பரீட்சை எழுதும்போது, பரீட்சை கட்டணம் செலுத்துவதற்கு வங்கியில் டிமாண்டு டிராப்ட் (வரைவு ஓலை) சிறிய கட்டணம் செலுத்தி வாங்குவார்.
ஆனால், அதேநேரம் முன்பு, பணம் எடுப்பதற்கு அரை மணி நேரம்கூட ஆகும். இப்போது நிமிஷத்தில் பணம் எடுத்துவிடலாம். நாள் முழுவதும், வாரம் முழுவதும் எந்நேரமும் ஆன்லைன் சேவை கிடைக்கிறது.
முன்பு வீட்டுக்கடன், வாகனக்கடன் என்ற பேச்சுக்கே இடம் இல்லை. இப்போது எளிய மக்களும் இதுமாதிரியான கடன்களைப் பெறலாம்.
வங்கிச் சேவையில் பெரிய முன்னேற்றம் ஏற்பட்ட பிறகும், சில விஷயங்களில் சாதாரண மக்களுக்குப் பாதகமாகவும், வசதி படைத்தவர்களுக்குச் சாதகமாகவும் வங்கியின் போக்கு அமைந்துள்ளது. உதாரணமாக, கடன் வழங்கும்போது சாதாரண மக்களிடம் விதிமுறைப்படி வட்டி விகிதத்தைக் கறாராக வாங்கிவிடுகிறார்கள்.

ஆனால் செல்வந்தர்களிடம் பெரிய நிறுவனங்களில் அவர்களது தரவரிசை (இழ்ங்க்ண்ற் தஹற்ண்ய்ஞ்) அ அ அ வாக இருக்குமானால், வங்கியின் வழக்கமான வட்டிவிகிதத்தைவிட குறைவான வட்டி விகிதம் வசூலிக்கப்படுகிறது. இதற்குக் காரணம் அவர்களிடமிருந்து "செக்யூரிடி' (பிணையம்) கிடைக்கிறது, பலவகை சேவைக் கட்டணங்களை வசூலிக்கும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. இதனால் கூடுதல் லாபம் கிடைக்கிறது' என்று பதில் வருகிறது.

முக்கியமான விஷயம் என்னவெனில், பொதுத்துறை வங்கிகளின் வாராக் கடன் அதிகரித்துவிட்டது. இதனால் இழப்பு ஏற்படுகிறது. இழப்பை ஈடுகட்ட சகட்டுமேனிக்கு சேவைக்கட்டணங்களை வசூலிக்கத் தொடங்கிவிட்டன வங்கிகள்.

வாராக்கடன் இழப்பைச் சரி செய்வதற்குத் திறமையான, துரிதமான, துணிவான செயல்பாடுகள்தான் தேவை. அதை விடுத்து, சேவைக் கட்டணங்களை உயர்த்தி எளிய வாடிக்கையாளர்களைத் துன்புறுத்துவது நியாயம் அல்ல.

சமீப காலத்தில், வங்கித் துறையில் டிஜிட்டல் வழிமுறைகள் அமல்படுத்தப்பட்ட பிறகு, கிராமப்புறங்களில் கையடக்க ஏ.டி.எம்.களின் (ஙண்ஸ்ரீழ்ர் அபஙள்) பயன்பாடு அதிகரித்துள்ளது. 2,000 பேர் வசிக்கும் கிராமங்களில் வங்கிக் கிளைகளை அமைப்பதற்கு பதில் ஆஹய்ந்ண்ய்ஞ் இர்ழ்ழ்ங்ள்ல்ர்ய்க்ங்ய்ற்ள் எனப்படும் வங்கிப் பிரதிநிதிகளை நியமிக்கும் திட்டம் ஏற்கெனவே செயல்படுகிறது.
தற்போது கூடுதல் நன்மை என்னவெனில், புதிய டிஜிட்டல் வழிமுறைகளை வங்கிப் பிரதிநிதிகள் கையடக்க ஏ.டி.எம்.கள் மூலம் வங்கியின் கிராமக் கிளைகள் செய்யக் கூடிய பணிகள் அனைத்தையும் செய்து முடித்து விடுகின்றனர்.

அதாவது சேமிப்பு கணக்கிலிருந்து பணம் எடுத்தல், கணக்கில் பணம் டெபாசிட் செய்தல் போன்ற பணிகளை கிராமங்களில் வங்கிப் பிரதிநிதிகள் செய்து விடுகின்றனர். அவர்களுக்கு சொற்ப தொகைதான் கட்டணமாக (ஊங்ங்ள்) வங்கிகள் தருகின்றன. அதையும் குறைப்பதற்கு வங்கிகள் முயன்று வருகின்றன.

நியாயமாகப் பார்த்தால் அவர்களுக்கு கட்டணங்கள் உயர்த்தப்பட வேண்டும். வங்கிகள் கிளைகளை அமைத்தால் ஆகக் கூடிய செலவை அவர்களை பயன்படுத்திக் கொண்டு மிச்சப்படுத்துகின்றன.

மத்திய அரசின் மின்னணு மற்றும் தகவல் தொழில்நுட்ப அமைச்சகம், இந்திய வங்கிகள் சங்கத்துக்கு எழுதி, கையடக்க ஏ.டி.எம்.களை கையாளும் வங்கிப் பிரதிநிதிகளுக்கு உரிய கட்டணம் (ஊங்ங்ள்) வழங்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியுள்ளது.

வங்கிகள் குறிப்பாக பொதுத் துறை வங்கிகள் வெறும் வணிக நிறுவனங்கள் அல்ல. அவர்களுக்கு சமூக கண்ணோட்டம் தேவை. பொருளாதார வளர்ச்சி, எளிய மக்களையும் குறிப்பாக ஊரகப் பகுதி வாழ் மக்களையும் உள்ளடக்கியதாக (ஊண்ய்ஹய்ஸ்ரீண்ஹப் ஐய்ஸ்ரீப்ன்ள்ண்ர்ய்) மாற்றுவதில், வங்கிகளுக்கு பெரும் பங்கு உண்டு.